ΦΡΟΣΩ ΧΑΤΟΓΛΟΥ: Το γκρινιάρικο Ελατάκι

(Κουκλοθεατρική διασκευή παραδοσιακού παραμυθιού)

Πρόσωπα: Έλατο, Ξωτικό, Πεταλούδα, Κατσίκα Κλέφτης, Αέρας, Μαργαρίτα, Πουλί

   

   ( Σκηνικό δάσους)            

ΕΛΑΤΟ: Ωχου! Μα είμαι δέντρο εγώ ή μοδίστρα; Είναι φύλλα αυτά που έχω; Βελόνες!! Πφφ! Τα άλλα δέντρα έχουν τόσο ωραία, φρέσκα, πλατιά φύλλα. Τι ατυχία να είμαι έλατο και να έχω βελονόφυλλα! Αχ, τι δυστυχισμένο που είμαι.  Είμαι άσχημο, είμαι …

ΞΩΤΙΚΟ:Εεεεε! Τι μουρμούρα είναι αυτή; Δε μπορεί να κοιμηθεί κανείς εδώ πέρα!

ΕΛΑΤΟ: Καλημέρα  σας, ποιος είστε;;;

ΞΩΤΙΚΟ: Είμαι το Ξωτικό του δάσους και έχω δικαίωμα να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος, χωρίς κρεβατομουρμούρα!

ΕΛΑΤΟ: Συγγνώμη κύριε Ξωτικό, δεν ήθελα να σε αναστατώσω, αλλά βλέπεις, είμαι τόσο δυστυχισμένος.

ΞΩΤΙΚΟ: Και επειδή είσαι εσύ δυστυχισμένος πρέπει να γίνουν και οι άλλοι;; Μπα σε καλό σου!

ΕΛΑΤΟ: Αχ, μα δε βλέπεις; Είμαι τόσο άτυχος! Έχω βελόνες αντί για φύλλα. Εσύ όμως κύριε, αφού είσαι  Ξωτικό μπορείς να με βοηθήσεις, με κανένα μαγικό ε;;

ΞΩΤΙΚΟ: Ναι, αμέ! Θα σε κάνω καρπούζι για να μην ακούω πια τη μουρμούρα σου!

ΕΛΑΤΟ: Ε,χμμμ, αντί για καρπούζι… μήπως μπορείς να με κάνεις δεντράκι με πράσινα πλατιά φύλλα; Και σου υπόσχομαι πως θα πάψω να γκρινιάζω. Θα είμαι τόσο ευτυχισμένο… Αχ, πες μου, θα το κάνεις;

ΞΩΤΙΚΟ: Χμ… καλά. Θα σου δώσω μια ευκαιρία. Ίσως έτσι κοιμηθώ κι εγώ λιγάκι… Λοιπόν: ΄Αμπρα κατάμπρα…

ΕΛΑΤΟ: Με πλατιά φύλλα ε;;

ΞΩΤΙΚΟ: Μη με διακόπτεις! Είπαμε: ΄Αμπρα κατάμπρα…

ΕΛΑΤΟ: Και πράσινα φύλλα ε;;

ΞΩΤΙΚΟ: Ααα! Αν δεν με αφήσεις να κάνω  τα μαγικά μου, θα σε κάνω καρπούζι και θα ξεμπερδεύω μια και καλή!

ΕΛΑΤΟ: Όχι, όχι καρπούζι, να , σωπαίνω…

ΞΩΤΙΚΟ: Άμπρα κατάμπρα, δεντράκι

 με πλατιά πράσινα φύλλα να γίνεις

και έτσι να απομείνεις…

(Πραγματικά, το Έλατο μεταμορφώθηκε σε ένα πλατύφυλλο δέντρο. Πόσο καμάρωνε τώρα! Το ξωτικό εξαφανίστηκε)

ΕΛΑΤΟ: Ω!! Τι όμορφο που είμαι! Τέλειο! Τόσο πράσινα πλατιά φύλλα δεν έχει ούτε η μουριά! Αχ είμαι τόσο περήφανο και ευτυχισμένο!

(Έρχεται η Μαργαρίτα)

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Μπα; Ένα υπέροχο δέντρο! Δεν το θυμάμαι να ήταν εδώ πριν.

ΕΛΑΤΟ: Εγώ είμαι Μαργαρίτα, το Έλατο. Αλήθεια δεν έγινα κούκλος;;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Ναι, είσαι πολύ όμορφος, μπράβο. Εμένα βέβαια μου άρεσες και πριν, όταν άκουγα τον αέρα να βουίζει μέσα από τις βελονίτσες σου..

ΕΛΑΤΟ: Αχ, μη μου θυμίζεις εκείνες τις βελόνες… Δεν ήταν για δέντρο, ήταν για πλέξιμο! Μα, κάτσε λίγο να κάνουμε παρέα, πού πας;

Μ ΑΡΓΑΡΙΤΑ: Φεύγω γιατί  έρχεται μια κατσίκα και πρέπει να κρυφτώ. Θα σε δω μετά δεντράκι!Γειά!

( Η Μαργαρίτα φεύγει και έρχεται μια κατσίκα)

ΕΛΑΤΟ: Καλώς την! Έλα κατσικούλα, έλα να με θαυμάσεις κι εσύ!

ΚΑΤΣΙΚΑ: Μπεεεε;; Τι βλέπουν τα ματάκια μου;; Ένα ολόφρεσκο δέντρο!

ΕΛΑΤΟ: Ναι, ναι , το ξέρω είμαι τέλειο! Μα… Τι κάνεις;; Καλέ συ;; Ε! Άσε κάτω τα φύλλα μου!

ΚΑΤΣΙΚΑ: Μμμμιαμμμ! Όλα θα τα φάω! Τόσο φρέσκα και δροσερά φύλλα! Δε θα αφήσω κανένα!

ΕΛΑΤΟ: Μηηη! Όχι!!

(Σε λίγο η Κατσίκα έφαγε όλα τα φύλλα και έφυγε. Το Δεντράκι έμεινε γυμνό)

ΕΛΑΤΟ: Ααχχ! Τι δυστυχία! Γιατί ;;Πώς έφυγε όλη η ομορφιά μου και έμεινα τσιτσίδι;; Ντροπή! Είμαι τόσο χάλια! Χειρότερα δεν ήμουν ποτέ! Αχχχ!

ΞΩΤΙΚΟ: Πού είναι η υπόσχεσή σου; Εσύ δεν είπες πως θα σταματήσεις τη γκρίνια;; Ε  λοιπόν, θα σε κάνω παντόφλα να  τελειώνουμε!

ΕΛΑΤΟ: Όχι, σε παρακαλώ Ξωτικό μου! Λυπήσου με! Πού να φανταστώ ότι θα έρθει η παλιοκατσίκα και θα με τσιτσιδώσει;; Σκέφτομαι λοιπόν πως αν με κάνεις να έχω χρυσά φύλλα, θα είμαι και πολύ όμορφο και δε θα με τρώνε και οι κατσίκες! Τι λες;

ΞΩΤΙΚΟ: όΧι! Δε σε εμπιστεύομαι! Θα σε κάνω παντόφλα!

ΕΛΑΤΟ: Μη, σε παρακαλώ ξωτικούλι μου! Δώσε μου μια ευκαιρία. Κάνε με χρυσόδεντρο και θα πάψω να γκρινιάζω. Στο ορκίζομαι στις ρίζες μου!

ΞΩΤΙΚΟ: Ωχου, καλά, εντάξει.. Θα σου δώσω άλλη μια ευκαιρία να τελειώνουμε. Λοιπόν, άμπρα κατάμπρα..

ΕΛΑΤΟ: χρυσά είπαμε έτσι;;

ΞΩΤΙΚΟ: Μη με διακόπτεις!!

ΕΛΑΤΟ: καλά, συγγνώμη, κάνε δουλειά σου..

ΞΩΤΙΚΟ: ΄Αμπρα κατάμπρα,

δέντρο χρυσό να γίνεις

και έτσι να απομείνεις!

(Το Δεντράκι αποκτά χρυσό φύλλωμα. Το ξωτικό εξαφανίζεται)

ΕΛΑΤΟ: Καλά ε; Είμαι απίθανος! Σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο! Όνειρο! Τέλειο! Ακόμα καλύτερο από τα πράσινα φύλλα! Α, να ένα πουλάκι. Έλα, έλα μικρό μου να με θαυμάσεις.

ΠΟΥΛΙ: Τι υπέροχο δέντρο! Σαν παραμυθένιο! Αχ, τι χρυσάφια, τι λάμψη, τι στολίδια!

ΕΛΑΤΟ: Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, το ξέρω, είμαι τέλειος! Μα, στάσου λίγο ακόμη, πού πας; Δε με θαύμασες αρκετά.

ΠΟΥΛΙ: Πρέπει να φύγω γιατί βλέπω να έρχεται ένας άνθρωπος. Γειά σου χρυσόδεντρο! Θα τα ξαναπούμε!

(Το πουλί φεύγει και έρχεται ο Κλέφτης με ένα σακούλι)

ΕΛΑΤΟ: Ωραία,  τώρα θα με θαυμάσει και ο άνθρωπος. Έλα, πλησίασε άνθρωπέ μου. Κοίτα με από κοντά πώς αστράφτω!

ΚΛΕΦΤΗΣ: Δεν πιστεύω στα μάτια μου! Ένα δέντρο με χρυσά φύλλα! Αληθινό χρυσάφι! Κανείς δε με βλέπει. Θα τα κλέψω όλα και θα γεμίσω το σακούλι μου. Πόση ευτυχία!

ΕΛΑΤΟ : Μα…τι κάνεις καλέ; Ε, συ, μη, μην κόβεις τα φύλλα μου! Όχι!!!

ΚΛΕΦΤΗΣ : Τόσο χρυσάφι δεν έχω κλέψει σε όλη μου τη ζωή! Έγινα πλούσιος! Πλούσιος! Δε θα αφήσω κανένα!

( Σε λίγο ο κλέφτης φεύγει και αφήνει το δεντράκι πάλι γυμνό)

ΕΛΑΤΟ: Ιιιιιιχ, τι συμφορά! Τι δυστυχία! Γιατί, γιατί να μου συμβαίνουν αυτά;  Πάλι έμεινα τσιτσίδι! Ντροπή! Ένα γυμνό δέντρο. Αχχ!

ΞΩΤΙΚΟ: Λοιπόν τελείωσε! Κακώς σε εμπιστεύτηκα. Θα σε μεταμορφώσω σε μελιτζάνα να τελειώνουμε! Άμπρα κατάμπρα..

ΕΛΑΤΟ: Μηηηη! Όχι μελιτζάνα!  Σε παρακαλώ κύριε Ξωτικέ μου! Ξωτικούλι μου καλό, δώσε μου άλλη μια ευκαιρία, σε παρακαλώ.. Κάνε με να έχω φύλλα γυάλινα. Έτσι θα είμαι αστραφτερό, αλλά το γυαλί δεν το κλέβουν οι κλέφτες , ούτε το τρώνε οι κατσίκες. Θα είμαι λοιπόν ευτυχισμένο και δε θα γκρινιάζω πια, ε τι λες;; Ε;; Ξωτικουλίνι μου;;

ΞΩΤΙΚΟ: Ααα, Τρίτη και φαρμακερή! Θα σε κάνω γυαλόδεντρο, αλλά αυτό και τέρμα!

ΕΛΑΤΟ: Ναι, ναι , στο υπόσχομαι. Αυτό και τέρμα!

ΞΩΤΙΚΟ: ΄Άμπρα κατάμπρα..

ΕΛΑΤΟ: εε γυάλινα είπαμε έτσι;;

ΞΩΤΙΚΟ: Μη με διακόπτεις!

ΕΛΑΤΟ: Καλά, συγγνώμη..\

ΞΩΤΙΚΟ: Άμπρα κατάμπρα

δέντρο γυάλινο να γίνεις

και έτσι να απομείνεις!

( Το ξωτικό φεύγει και αφήνει το δεντράκι γεμάτο με αστραφτερά γυάλινα φύλλα)

ΕΛΑΤΟ: Α, τι ευτυχία είναι αυτή! Είμαι κούκλος! Είμαι τόσο γοητευτικός! Θα με ερωτευτούν όλες οι δεντρίνες! Σίγουρα. Γιατί όχι μόνο αστράφτω, όχι μόνο είμαι ωραίος, αλλά και βγάζω μουσικούλα: γκλιν γκλιν γκλιν… Μπα ,μπα, να ο πρώτος θαυμαστής μου. Έλα πεταλουδίτσα μου, έλα να διασκεδάσεις στα γυάλινα φύλλα μου.

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ: Ω! Τι όμορφο δέντρο! Πρώτη μου φορά βλέπω τόση ομορφιά!

ΕΛΑΤΟ: Το ξέρω, το ξέρω, είμαι τέλειος! Σε λίγο θα έρθουν κι άλλοι να με θαυμάζουν.. Μα , μείνε πεταλούδα, μη φεύγεις..

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ: Πρέπει να φύγω γιατί βλέπω να έρχεται ένας πολύ δυνατός αέρας. Θα ξανάρθω όμως. Γειά σου!

ΕΛΑΤΟ: Σίγουρα ο αέρας θα έχει γούστο και θα με θαυμάσει. Ω, μα… τι συμβαίνει;; Τα φύλλα μου κουνιούνται σαν τρελά. Μα… σιγά, ε, κυρ αέρα… όχι τόσο δυνατά. Μηηη, τα φύλλα μου. Ωχ, σπάνε, μηηηηη

(Καθώς φυσά ο αέρας δυνατά αφήνει το δέντρο γυμνό)

ΕΛΑΤΟ: Αχχχχ! Πόσο δυστυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος;; Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο μου. Αλλά δε φταίει κανείς. ΕΓΩ φταίω! ΕΓΩ που δεν ήμουν ευχαριστημένος με τα βελονόφυλλά μου. Ορίστε τώρα, έμεινα πάλι γυμνός, τι κατάφερα με τη γκρίνια μου;

ΞΩΤΙΚΟ: Λοιπόν! Σε αφήνω να διαλέξεις: να σε κάνω πόμολο, καρπούζι ή παντόφλα; Διάλεξε!

ΕΛΑΤΟ: Έχεις δίκιο να είσαι θυμωμένο ξωτικούλι μου. Κι εγώ είμαι θυμωμένος με τον εαυτό μου. Γιατί γκρίνιαζα; Γιατί δεν μου άρεσαν τα βελονάκια μου; Ούτε η κατσίκα τα έτρωγε, ούτε ο κλέφτης τα έκλεβε, ούτε ο αέρας τα έσπαγε. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος και δεν το ήξερα!!

Ξ ΩΤΙΚΟ: μπα, σε ακούω να μιλάς λογικά αυτή τη φορά.

ΕΛΑΤΟ: Ναι ξωτικούλι μου, πήρα το μάθημά μου. Αυτό που είχα ήταν ό,τι καλύτερο αλλά δεν το εκτιμούσα. Σε παρακαλώ, για τελευταία φορά, κάνε με πάλι έλατο, όπως ήμουν. Δώσε μου πίσω τις βελονίτσες μου και δεν θα γκρινιάξω ποτέ, ποτέ ξανά!

ΞΩΤΙΚΟ:  Τι να κάνω; Τι να κάνω;; Χμμμ.. Να σε εμπιστευτώ;; Έστω λοιπόν. Άντε!

Άμπρα κατάμπρα, … μη με διακόψεις…

ΕΛΑΤΟ: όχι, δεν…, κάνε δουλειά σου

ΞΩΤΙΚΟ: ΄Αμπρα κατάμπρα,

έλατο ξανά να γίνεις

κι έτσι για πάντα να απομείνεις!

Έτοιμος! Πάω για ύπνο και ελπίζω ότι δεν θα ακούσω ξανά τη μουρμούρα σου!

ΕΛΑΤΟ: Ποτέ! Είμαι το πιο όμορφο και το πιο ευτυχισμένο δεντράκι του κόσμου. Και είμαι και το ξέρω!!!! Δεν πρόκειται να ζηλέψω τίποτε  και κανέναν πια. Λατρεύω τις βελονίτσες μου!