ΦΡΟΣΩ ΧΑΤΟΓΛΟΥ: Το Χάμελιν υπάρχει!

 http://www.aplotaria.gr/hameln-chatoglou/

Γερμανικά γράφεται Hameln και προφέρεται Χάμελ. Πρόκειται για το γνωστό Χάμελιν του παραμυθιού και… υπάρχει! Είναι μια κωμόπολη στην κεντρική Γερμανία. Το παραμύθι έχει όντως γεωγραφική υπόσταση! Επισκέφτηκα το Χάμελ και μαγεμένη περπάτησα μέσα στους δρόμους του.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, πρόκειται για το πανέμορφο παραμύθι «Ο αυλητής του Χάμελιν»: Η μικρή μεσαιωνική πόλη αντιμετώπιζε τρομερό πρόβλημα με τα ποντίκια, ώσπου ήρθε ένας μυστήριος τύπος και με το μαγικό του αυλό τα παρέσυρε και τα έπνιξε στο ποτάμι. Ο δήμαρχος όμως αρνήθηκε να του δώσει την αμοιβή που είχαν συμφωνήσει. Τότε ο αυλητής με τη μαγική του μουσική παρέσυρε τα παιδιά της πόλης και τα εξαφάνισε για πάντα.

Είναι ένα παραμύθι με διαχρονικό δίδαγμα – κυρίως για τους δημάρχους.

Το Χάμελ ζει και υπάρχει μέσα από αυτό το μύθο. Τα ποντίκια και ο αυλητής είναι παντού: στο Μουσείο, στα εστιατόρια, στα μαγαζιά, στις πλάκες της πλατείας, στα αγάλματα. Κι όταν το ρολόι της εκκλησίας χτυπά μία το μεσημέρι, προβάλλει ο αυλητής με τα ποντίκια να τον ακολουθούν, κι έπειτα ο ίδιος με τα παιδιά του χωριού. Το 2009 οι κάτοικοι γιόρτασαν πανηγυρικά την επέτειο των 725 χρόνων του ιστορικού γεγονότος.

Λίγα χιλιόμετρα από το Χάμελ είναι το Bodenwerder, το χωριό του Βαρώνου Μυνχάουζεν. Αυτή η αρχηγική φιγούρα της ψευτιάς έζησε στ΄αλήθεια! Υπάρχει το σπίτι του, το καφενείο όπου αράδιαζε τις ιστορίες του, το μουσείο και σύμβολα από τα παραμύθια του παντού. Το Bodenwerder δεν θα υπήρχε χωρίς τον Μυνχάουζεν.

Φυσικά υπάρχει και η Βρέμη, από το γνωστό παραμύθι «Οι μουσικοί της Βρέμης», καθώς και πολλά άλλα. «Ο δρόμος των παραμυθιών», είναι μια διαδρομή στη Γερμανία, η οποία διασχίζει 60 περιοχές, που έχουν σχέση με τους αδερφούς Γκριμμ και την έρευνά τους στις αρχές του 19ου αιώνα πάνω στα λαϊκά, παραδοσιακά παραμύθια. Αυτοί ευθύνονται για τη Σταχτοπούτα, τη Ραπουνζέλ, τη Χιονάτη και για τα περισσότερα από τα γνωστά μας παραμύθια.

Οφείλω λοιπόν να προσθέσω σε ένα προηγούμενο άρθρο μου («Ο Αη Βασίλης και η πιπίλα»,) πλάι στην παρηγορητική λειτουργία του παραμυθιού, τη διδακτική (που δεν αμφισβητείται) και την ιστορική. Τα παραμύθια είναι ένας τρόπος διατήρησης της ιστορικής μνήμης και της ταυτοποίησης ενός τόπου και ενός λαού. Ίσως να μην είναι τόσο επιστημονική μέθοδος, αλλά αν κάποιος ισχυριστεί ότι δεν καταγράφουν την αλήθεια, τότε θα εκφράσω την αντίρρησή μου για το κατά πόσο το κάνει αυτό η επίσημη ιστορία. Τουλάχιστον τα παραμύθια το κάνουν με τρόπο σαφώς πιο ελκυστικό και σίγουρα πιο καλαίσθητο.