Η κούραση όλων των προσδοκιών και όλων όσα αυτές περιέχουν, η απώλεια των προσδοκιών, το άχρηστο της ύπαρξής τους, η εκ των προτέρων κούραση που πρέπει να τις έχεις για να τις χάσεις ύστερα, η πληγή που σου αφήνουν, η ντροπή του νου που τις είχες, γνωρίζοντας το τέλος τους.
Η συνείδηση της μη συνείδησης της ζωής είναι ο αρχαιότερος φόρος της διάνοιας.
Στην καρδιά μου βασιλεύει μια ειρήνη αγωνιώδης, κι η ηρεμία μου είναι όλη παραίτηση.
Υπάρχει ένα πεπρωμένο κοινό-καθότι αφηρημένο- για τους ανθρώπους και για τα πράγματα, ένας προορισμός εξίσου αδιάφορος στην άλγεβρα του μυστηρίου.
από μακρυά με διαπλάθανε σύμφωνα με τα παιχνίδια σκοτεινών κληρονομικών νόμων και τα μοιραία τους καλούπια.
τις σκέψεις μου τις πιο αφηρημένες τις βλέπω μέσα μου.
Η αληθινή πραγματικότητα ενός αντικειμένου είναι ίσα ίσα ένα τμήμα του. Το υπόλοιπο δεν είναι παρά το βαρύ τίμημα που πληρώνει στην ύλη, σε αντάλλαγμα για την ύπαρξή του στο χώρο.
Δεν δραπέτευσα από τη ζωή με την πλήρη έννοια της λέξης, με την έννοια του να εξασφαλίσω ένα μαλακότερο στρώμα για την ψυχή μου, απλά μετακόμισα από τη ζωή και βρήκα στα όνειρά μου την ίδια αντικειμενικότητα που έβρισκα και στη ζωή.
Ζωή είναι η άγνοια του εαυτού σου. Σκέψη είναι η ανεπαρκής γνώση του εαυτού σου
Παρακμή είναι η πλήρης απώλεια της ασυνειδησίας, γιατί η ασυνειδησία είναι το θεμέλιο της ζωής. Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.
Δεν μπορώ να προβλέψω για την αυριανή ζωή μου, παρά ότι θα είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορώ να προβλέψω, αυτό που δεν επιθυμώ, αυτό που θα μου επιβληθεί εκ των έξω, μέχρι και με τη μεσολάβηση της ίδιας μου της βούλησης.
Η ζωή είναι αυτό που εμείς το κάναμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.
Γράφω νανουρίζοντάς με, όπως κάνει μια τρελή μάνα με το νεκρό παιδί της.
Κάθε επαναστάτης, κάθε μεταρρυθμιστής είναι ένας δραπέτης. Μάχομαι σημαίνει είμαι ανίκανος να δώσω μάχη εναντίον του εαυτού μου.
Όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι τοπίο, κορνίζα που αξιοποιεί τις αισθήσεις μας, βιβλιοδεσία των σκέψεών μας.
Τυραννιέμαι από τη νοσταλγία του μέλλοντος.
Η μεγαλόπρεπη κηδεία της ελπίδας.
Ο καθένας έχει το δικό του αλκοόλ. Περιπλανιέμαι βαδίζοντας μεθυσμένος από αισθήσεις.
Είμαι μονίμως εν αμύνη… Κρυώνω στη ζωή. Φοβάμαι πάνα μήπως μιλούν για μένα.
Χρησιμοποιούμε το ψέμα και το παραμύθι, για να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας… Η τέχνη ψεύδεται διότι είναι κοινωνική.. Η ποίηση ψεύδεται με τη δομή της, το μυθιστόρημα με τις προθέσεις του.
Με πονάει το κεφάλι μου και το σύμπαν ολόκληρο.
Με πονάει το κεφάλι μου επειδή το κεφάλι μου με πονάει. Το σύμπαν με πονάει γιατί με πονάει το κεφάλι μου.
Απομονώθηκα κι έτσι απομονωμένος, όξυνα την ευαισθησία μου που ήταν ήδη υπερβολικά ανεπτυγμένη.
Αγάπη και μίσος μας καταπιέζουν το ίδιο. Και τα δυο μας ψάχνουν και δεν μας βρίσκουν, δεν μας αφήνουν μόνους ποτέ.
Όλα είναι θέατρο. Κι αν θέλω την αλήθεια, ας ξαναπιάσω το μυθιστόρημά μου.
Το ψεύτικο όνομα μαζί με το αληθινό όνειρο δημιουργούν μια πραγματικότητα καινούργια… Κατασκευάζουμε πραγματικότητες. Καθόμαστε στο τραπέζι και όχι στο πεύκο. Ο έρωτας είναι ένα ένστικτο ωστόσο δεν ερωτευόμαστε με το σεξουαλικό ένστικτο, αλλά με την προϋπόθεση ενός άλλου συναισθήματος.
Όταν ζεις πνευματικά σ’αυτό που δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι, τότε καταλήγεις να μην μπορείς ούτε να ονειρευτείς αυτό που μπορεί να είναι.
Όταν φτιάχνεις ζωή από το όνειρο, κι όταν η καλλιέργεια των αισθήσεών σου στο θερμοκήπιο γίνεται θρησκεία και πολιτική για σένα, τότε το πρώτο βήμα, αυτό που αποδεικνύει πως στην ψυχή σου έχει γίνει το πρώτο βήμα, είναι η εξαιρετική- η υπέρμετρη -αίσθηση των ησσόνων πραγμάτων.
Είναι η οικειότητα κι όχι η απλή επαφή με τους ανθρώπους που είναι επιβλαβής
Όχι να τον αποφεύγει σαν στωικός ή επικούρειος, αντίθετα, να αναζητεί την ηδονή μέσα στον πόνο.1) Μετατρέποντάς τον σε ένα απροσδιόριστο αντικείμενο ανάλυσης.2) Να πλάσει ένα άλλο Εγώ που να υποφέρει αυτό που υποφέρουμε 3)να δώσει στους πόνους μια ένταση τόσο υπερβολική, ώστε η ίδια τους η ακρότητα να του προσφέρει απόλαυση.
Η πολύπλοκη αίσθηση άγχους που μας προκαλεί η απόλαυση στην ιδέα πως θα τελειώσει.
Δεν γράφω για να εκδοθώ ή για να κάνω τέχνη. Γράφω γιατί αυτός είναι ο ύστατος σκοπός της ασχολίας μου να καλλιεργώ ψυχικές καταστάσεις.. Για να δώσω μια πλήρη εξωτερικότητα σ’αυτό που είναι εσωτερικό.
Όργανο ακριβείας προορισμένου για μια χρήση αυτοαναλυτική από ατσάλι και μπρούτζο της σκέψης.
Το Εγώ, αυτό που ανήκει στον καθένα από μας, είναι ίσως μια διάσταση θεϊκή.
Εμείς, τα εγγόνια του Πεπρωμένου, τα θετά παιδιά του Θεού που παντρεύτηκε με την Αιώνια Νύχτα, όταν χήρεψε από το Χάος που μας έφερε στον κόσμο.
Σαν μια στενάχωρη σκέψη την ώρα της χαράς, που προοιωνίζεται ποιος ξέρει τι.
Ας ταξιδεύουν λοιπόν αυτοί που δεν υπάρχουν!
Θεέ μου, Θεέ μου, σε ποιανού τη ζωή είμαι θεατής;
Είμαι ένας νομάδας της αυτογνωσίας
Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ύπαρξη του κακού, μα μπορούμε να αρνηθούμε να θεωρήσουμε την ύπαρξη του κακού κακή
Μακάριοι αυτοί που πιστεύουν ακόμη, έστω και στην απιστία
Το βιβλίο αυτό είναι το βιβλίο της δειλίας μου
Η ζωή είναι ο δισταγμός ανάμεσα στο θαυμαστικό και το ερωτηματικό. Σε περίπτωση αμφιβολίας υπάρχει η τελεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου