ΤΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ " Ο χορός των εφτά πέπλων"

Ένας Άραβας κι ένας Εβραίος ανοίγουν μαζί εστιατόριο απέναντι από το κτίριο του ΟΗΕ. Ίσως να μοιάζει με ξεκίνημα σοβινιστικού ανέκδοτου, στην πραγματικότητα όμως είναι ο άξονας του μυθιστορήματος. Ένα τολμηρό, αστείο, και ανησυχητικά προκλητικό βιβλίο, στο οποίο μια κονσέρβα φασόλια φιλοσοφεί, ένα κουταλάκι του γλυκού τα χάνει, μια νεαρή σερβιτόρα κυριαρχεί στο καλλιτεχνικό στερέωμα της Νέας Υόρκης κι ένας βίαιος οξυγονοκολλητής που δε σηκώνει πολλά, ανακαλύπτει το χαμένο Θεό της Παλαιστίνης – ενώ όλες οι παραισθήσεις που εμποδίζουν την ανθρωπότητα να αντικρύσει την αλήθεια σωριάζονται κατά γης η μια μετά την άλλη όπως τα πέπλα της Σαλώμης.

   

•  Υπάρχουν πέπλα άγνοιας και ψευδαίσθησης που μας χωρίζουν από το στοιχείο που είναι απόλυτα απαραίτητο προκειμένου να κατανοήσουμε το εξελικτικό μας ταξίδι, πέπλα που μας κρύβουν το Μυστήριο που κατέχει μια πρωτεύουσα θέση στην ύπαρξή μας. Το ΠΡΩΤΟ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΕΠΛΑ κρύβει την καταπίεση της θεάς, σκεπάζει το σεξουαλικό πρόσωπο του πλανήτη, καλύπτει τον αρχαίο θεμέλιο λίθο του ερωτικού τρόμου που στηρίζει τη θρησκεία του σύγχρονου ανθρώπου. 62

•   Η ακινησία των αντικειμένων είναι μια ψευδαίσθηση. Ο κόσμος των πραγμάτων φαίνεται στατικός, «άψυχος» στους ανθρώπους εξαιτίας ενός νευρομυϊκού σοβινισμού και μόνο. Είμαστε τόσο πολύ ερωτευμένοι με το δικό μας φάσμα δραστηριοτήτων, ώστε δεν αντιλαμβανόμαστε πως το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του Σύμπαντος ξετυλίγεται έξω από το δικό μας φάσμα και συμβαίνει σε ταχύτητες τόσο πιο αργές ή τόσο πιο γρήγορες από τη δική μας ώστε κρύβεται από τις αισθήσεις μας σαν από ένα, από ένα ΠΕΠΛΟ. Πιστεύουμε ότι τα αντικείμενα που συναντάμε στην καθημερινή ζωή μας είναι άκαμπτα, εντελώς προβλεψιμα στερεά, παγωμένα στο χώρο και στο χρόνο, κάτι που μας κάνει να τα θεωρούμε κατώτερά μας. Πώς είμαστε όμως τόσο σίγουροι για το τι κάνουν αυτά τα αντικείμενα όταν δεν τα κοιτάζουμε;  Ή όταν η όρασή μας είναι ανεπαρκής για να τα κοιτάξουμε όπως πρέπει; 79

•   Η παράλογη συμπεριφορά των ανθρώπων οφείλεται συχνά στην ανικανότητά τους να αντιλαμβάνονται σωστά την πραγματικότητα. Και κάθε φορά που χρησιμοποιούν μια λέξη σλαγκ με γενική και αόριστη σημασία στη θέση των λέξεων που θα περιέγραφαν με ακρίβεια ένα συναίσθημα ή μια κατάσταση, περιορίζεται αυτόματα ο προσανατολισμός τους προς την πραγματικότητα, χάνονται ακόμη περισσότερο, βυθίζονται στα ομιχλώδη έλη της αλλοτρίωσης και της σύγχυσης… Η λέξη «φίνος» λόγου χάρη, έχει ακριβείς εννοιολογικές αποχρώσεις. Φίνος σημαίνει εκλεπτυσμένος, εξευγενισμένος, ραφιναρισμένος. Η λέξη αυτή μας είναι πολύτιμη για να περιγράψουμε ένα άρωμα, ένα λεπτοδουλεμένο τεχνούργημα ή το γούστο κάποιου. Όταν όμως χρησιμοποιείται γενικά και σε ακατάλληλες περιπτώσεις, όπως γίνεται με τη σλαγκ, η ίδια αυτή λέξη αποκρύπτει την αληθή φύση του πράγματος ή του συναισθήματος το οποίο υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει. Μετατρέπεται σε μια λέξη-σφουγγάρι που αν τη στύψεις βγάζεις νοήματα με τους κουβάδες και ποτέ δεν ξέρεις ποιο είναι το σωστό. .. Η σλαγκ χαρακτηρίζεται από μια οικονομία, μια αμεσότητα που είναι οπωσδήποτε ελκυστική. Από την άλλη όμως υποβαθμίζει την εμπειρία διότι την τυποποιεί και τη διαχέει. Κρέμεται ανάμεσα στην ανθρωπότητα και στον πραγματικό κόσμο σαν ένα, ένα πέπλο. Η σλαγκ κάνει τους ανθρώπους περισσότερο ηλίθιους και η ηλιθιότητα τους κάνει τρελούς.83

• Ο βασιλιάς Σολομώντας ήταν ένας τρομερά ματαιόδοξος και αλαζονικός άνθρωπος. Ο μοναδικός σκοπός της ζωής του ήταν να δοξάσει το όνομά του, να διαιωνίσει τη φήμη του. Σκλάβωσε τους υπηκόους του και εκμεταλλευόταν τους πάντες μόνο και μόνο για να χτίσει μνημεία για την προσωπική τους δόξα. Νομίζω ότι αυτό δεν είναι σοφία… Πρώτα απόλα δεν ήταν ο Ναός του Σολομώντα. Ήταν ο Ναός του Χαϊράμ του Τύριου. Η Τύρος ήταν μια μεγάλη πόλη της Φοινίκης. Ο Ναός έφερε το όνομα του Σολομώντα, βέβαια αλλά στην πραγματικότητα ο Χαϊράμ τον έχτισε, τον επίπλωσε, τον διακόσμησε και επηρέασε τις δραστηριότητες μέσα στο Ναό. Παρόλο που βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ, ο ναός ήταν στην πραγματικότητα φοινικικός. 84

•  Ποια ήταν η Αστάρτη; Ήταν μια θεά , ή μάλλον ήταν η θεά, η Μεγάλη Μητέρα, το φως του Κόσμου, η πιο αρχαία θεότητα της ανθρώπινης ιστορίας, της οποίας η λατρεία ήταν διαδομένη σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο. Έχουν βρεθεί ναοί της από τη Νεολιθική περίοδο και δεν υπάρχει ούτε ένας ινδο-ευρωπαϊκός πολιτισμός που να μην αφαιρούσε με τα φιλιά του τη λάσπη από τις ουράνιες παντόφλες της. Σε σύγκριση μαζί της, ο «Θεός», όπως ονομάζουμε εμείς οι σύγχρονοι τον Γιοβέχ, (που συχνά και εσφαλμένα τον λένε « Ιεχοβά») είναι ένας νεοφερμένος που δεν θα πλησίαζε ποτέ την τεράστια δημοτικότητά της… Στην πατρίδα της Ιεζάβελ, τη Φοινίκη, το όνομα της θεάς ήταν Αστάρτη. Στη Βαβυλώνα την έλεγαν Ιστάρ, στην Ινδία Κάλι, στην Ελλάδα Δήμητρα (η ανώριμη μορφή της: Αφροδίτη). Αν μιλούσατε σφονικά θα την ονομάζατε Οστάρα, αν νορδικά θα τη λέγατε Φρέια, αν αιγυπτιακά Ίσιδα, ή Νουτ ή Χάθορ ή Νέιθ. Α, η θεά είχε πολλά ονόματα και πολλούς ρόλους. Ήταν παρθένα, νύψη, μητέρα, πόρνη, μάγισσα και δικαστής ταυτόχρονα. Είχε πιο πολλές φάσεις και από τη σελήνη. Ήξερε τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης σαν την παλάμη του χεριού της – εκεί κάνει τα ψώνια της.

Επειδή η θεά ήταν ευμετάβλητη και παιχνιδιάρα, επειδή έβλεπε το φυσικό χάος με την ίδια αγάπη που έβλεπε και τη φυσική τάξη, επειδή η θηλυκή διαίσθησή της ερχόταν συχνά σε αντίθεση με την ψυχρή αντρική λογική, επειδή η μαγεία  της μήτρας των θυγατέρων της ξεπερνούσε από την αρχή της ανθρώπινης συνειδητότητας τη δύναμη του πέους των γιων της, μερικοί ιερείς μιας νομαδικής φυλής Εβραίων ξεσηκώθηκαν από μνησικακία εναντίον της πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια – το αποτέλεσμα αυτής της εξέγερσης είναι αυτό που σήμερα ονομάζουμε δυτικός  πολιτισμός. Η ζωή εξακολουθεί να αρχίζει στη μήτρα, οι αλαζονικές στύσεις καταρρέουν και γίνονται άχρηστες όταν τελειώσει μαζί τους η ανώτερη σεξουαλικότητα της γυναίκας  , αλλά οι άντρες ελέγχουν τώρα τα θεϊκά κανάλια και παρόλο που αυτός ο έλεγχος είναι σε μεγάλο βαθμό μια ψευδαίσθηση, οι νόμοι, οι θεσμοί και τα περίπλοκα όπλα τους υπάρχουν κυρίως για να τον διατηρούν…

Παρεμπιπτόντως, η εβραϊκή μορφή της Αστάρτης- η Αστορέθ - αναφέρεται τρεις μόνο φορές στη Βίβλο. Η θεά εμφανίζεται στης Γραφές  σε ορισμένες προσεκτικά «εκπατριαρχοποιημένες» ενσαρκώσεις, ως Εύα και ως Παρθένος Μαρία ( η πρώτη μια πονηρή γυναίκα-πειρασμός, η άλλη ένας μη αισθησιακός, παθητικός φορέας).  Ο Ιωάννης αναφέρεται στη θεά όταν μιλά για την πόρνη της Βαβυλώνας και την ταυτίζει με το πορνευόμενο «Θηρίο», το οποίο θα νικηθεί από το αθώο και μη οργασμικό «Αρνίο» στη μάχη που θα αποτελέσει το αποκορύφωμα της ιστορίας.  Αλλά τα φερέφωνα του πατριαρχισμού είχαν φρικάρει τόσο πολύ από τη θεά, από τον ανοιχτό και ευμετάβλητο χαρακτήρα της, από τη μαγεία και τη σαρκικότητά της, ώστε δεν μπορούσαν ούτε να γράψουν το όνομά της. Έτσι χρησιμοποιούσαν το όνομα του άντρα της , του Βάαλ της, ξέροντας επίσης ότι σε μια αρσενική θεότητα μόνο θα μπορούσε να αποδοθεί πειστικά η υποτιθέμενη θυσία μωρών. 59-60

• Ο κασσίτερος έχει τη συνήθεια να εκπέμπει περισσότερα ηλεκτρόνια  κι αυτά τα επιπλέον σωματίδια δημιουργούν ένα φραγμό για τα οξέα που περιέχουν οι τροφές. Χωρίς τον κασσίτερο, τα οξέα αυτά θα διάβρωναν την κονσέρβα, εξασθενώντας την σιγά σιγά από μέσα προς τα έξω, με τον ίδιο τρόπο που οι πολιτικές πεποιθήσεις εξασθενίζουν την ηθική και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις εξασθενίζουν τη σκέψη.94

• Κάθε άνθρωπος δεν έχει μόνο εντυπώσεις προερχόμενες από τις αισθήσεις του αλλά και τη θέληση να δέχεται τέτοιες εντυπώσεις, όχι μόνο την ικανότητα να παρατηρεί τον κόσμο αλλά και την ικανότητα να αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο παρατηρεί- μια ικανότητα που σε τελική ανάλυση, είναι η ικανότητα να αλλάζεις τον ίδιο τον κόσμο. Τα άτομα εκείνα που αναγνωρίζουν ότι η φαντασία είναι ο δάσκαλος της πραγματικότητας τα ονομάζουμε «σοφούς» ενώ εκείνα που το γνωρίζουν αυτό και ενεργούν ανάλογα, τα ονομάζουμε «καλλιτέχνες». Ή και τρελλούς.114
•  

•   Έλεγαν ότι ο Σολομώντας ξέρει τα μυστικά του φυτικού και του ζωικού κόσμου, ότι ξέρει να κάνει μάγια που εξορκίζουν τους δαίμονες και θεραπεύουν τους αρρώστους. Ο Ιώσηπος είχε ακούσει ότι αυτά τα κατορθώματα α επιτύγχαναν οι γυναίκες και οι παλλακίδες του βασιλιά στο όνομά του. Μπορεί  η πηγή της σοφίας του να μην ήταν άλλη από τις ειδωλολάτρισσες γυναίκες του – είχε περισσότερες από εφτακόσιες – και θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι το βιβλίο με τις υποτιθέμενες σοφίες του γράφτηκε εξακόσια χρόνια μετά το θάνατό του και πως πολλές από τις ιδέες του στηρίζονταν στους πρώτους Έλληνες φιλόσοφους. 120

•   Όσο δεν φοβάσαι δεν μπορεί να σου κουμαντάρει κανείς τη ζωή. Να το θυμάσαι αυτό. Η κόλαση είναι να φοβάσαι. Ο παράδεισος είναι να αρνείσαι να φοβηθείς. 122

•   Το παχύ πέπλο που διαχωρίζει ένα ον από το μεταμορφωτικό φως της ελευθερίας, από τη μεθυστική λάμψη της αυτοδιάθεσης, αυτό το πέπλο είχε παραμεριστεί για λίγο από τον/την Κονσέρβα Φασόλια. Προφανώς το φως της ελευθερίας είναι πολύ δυνατό για πολλούς και πανικοβάλλονται όταν ένας ξαφνικός άνεμος ανασηκώνει το στρίφωμα του  πέπλου. Ανοιγοκλείνοντας αλαφιασμένοι τα μάτια, αρπάζονται και με το τελευταίο σπασμένο νύχι τους από τις προστατευτικές  πτυχές του κοινωνικού ελέγχου. .. Φυσικά, ο φωτισμένος οπαδός της ελευθερίας διατρέχει ένα συνεχή κίνδυνο, τον κίνδυνο της κλισέ νυχτοπεταλούδας που πετά γύρω από την τετριμμένη φλόγα. Δεν είναι όμως προτιμότερο να καεί κανείς ολόκληρος μέσα στη φλόγα της ελευθερίας από το να σιγοβράζει σαν σούπα μέσα στο ίδιο του το ζουμί – ένα ζουμί που ολοένα και λιγοστεύει – περιορισμένος και συμπιεσμένος μπροστά στο πέπλο;137

•   Η ελευθερία, το αντίθετο της ιδιοκτησίας και του ελέγχου, δεν μπορεί να προέλθει από την πολιτική δράση, είτε στις κάλπες είτε στα οδοφράγματα αλλά μάλλον στηρίζεται σε μια ορισμένη στάση, μια νοοτροπία. Αν μπορεί να προέλθει από κάτι, αυτό το κάτι είναι η αστειότητα, η έλλειψη σοβαρότητας. Τα άψυχα αντικείμενα, που προορίζονται να περάσουν την ύπαρξή τους με μια εξωτερικά παθητική συμπεριφορά υπακοής, καταλαβαίνουν ίσως πιο έντονα από τους ανθρώπους ότι η αληθινή ελευθερία είναι μια εσωτερική κατάσταση που δεν διέπεται από τις αλητείες της πολιτικής. Η ελευθερία δεν είναι αντικείμενο για να μπορεί να γίνει κτήμα ή ιδιοκτησία κανενός. Επομένως,, για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν μπορεί κανείς να σφετεριστεί την ελευθερία, ούτε να τη θέσει υπό έλεγχο. 148

•  Στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, σε κάποια ξαφνική κίνηση του χορού, μπορεί να πέσει το ΤΡΙΤΟ ΠΕΠΛΟ, το πέπλο που επιτρέπει στις πολιτικές σκοπιμότητες ( που συνήθως είναι εφήμερες, συχνά βλακώδεις και τις περισσότερες φορές διεφθαρμένες) να εμφανίζονται σαν διαχρονικές παγκόσμιες εκφράσεις της ελευθερίας, της αρετής και της λογικής. Τότε οι νέοι μπορεί να γίνουν πιο εκλεκτοί ως προς τις «ελευθερίες» που δέχονται να υπερασπίσουν, σώζοντας έτσι την  ψυχή τους και –αν είναι αρκετά γρήγοροι στο μυαλό και στα πόδια- σώζοντας και το σώμα τους. 146

•   Οι Άραβες ήταν κάποτε δάσκαλοι στις τέχνες και τις επιστήμες. Η αρχιτεκτονική μας ήταν πρωτότυπη και δυνατή. Επινοήσαμε την αστρονομία, τα σύγχρονα μαθηματικά, τη χαρτογραφία, τη ναυπηγική, την αρωματοποιία. Θα μπορούσα να συνεχίσω πολύ ακόμη αυτό τον κατάλογο. Έχουμε μια αρχαία λογοτεχνική κληρονομιά. Στον 8^ο ,9^ο και 10^ο αιώνα ενώ η Ευρώπη ήταν βουλιαγμένη στο βάλτο του Μεσαίωνα, ενώ η Ευρώπη ήταν βουτηγμένη στην άγνοια και στη φτώχεια και τη βαρβαρότητα, στις αραβικές χώρες είχε απλωθεί ο διαφωτισμός. Ο αραβικός κόσμος ήταν πολιτισμένος τότε, πλούσιος, μορφωμένος και ήταν επίσης εκλεπτυσμένος με το δικό του άγριο και ονειρικό τρόπο. Μαθηματικοί έκαναν βόλτες μέσα σε ροδόκηπους, ποιητές ίππευαν περήφανα άλογα. Και τι έγινε τότε; Μα αγαπητή μου μας έκαναν μια μικρή επίσκεψη οι Σταυροφόροι. Ήρθαν οι Σταυροφόροι . Οι χριστιανοί ιππότες από την Ευρώπη. Και έσφαξαν άντρες, γυναίκες και παιδιά, Εβραίους και Άραβες μαζί. Έσφαξαν όλους όσους δεν ήταν χριστιανοί. Οι Σταυροφόροι κατέστρεψαν τη ζωή της διανόησης και της επιστήμης της δυτικής Ασίας και της βόρειας Αφρικής. Έκαψαν τη μεγαλύτερη και πληρέστερη βιβλιοθήκη του κόσμου, τη μεγάλη βιβλιοθήκη της Τρίπολης, και γκρέμισαν δεκάδες επιστημονικά και καλλιτεχνικά κέντρα… Οι Άγιοι Σταυροφόροι. Αυτοί έσυραν τις αραβικές χώρες μέσα στον ίδιο βαλτόλακκο όπου βρισκόταν η Ευρώπη. Και οι αραβικές χώρες δεν συνήλθαν ποτέ από τότε. Όσα κέρδη κι αν βγάζουν από το πετρέλαιο δεν μπορούν να αγοράσουν με αυτά το διαφωτισμό τους. Πόσο διαφορετικές δεν θα ήταν σήμερα  οι συνθήκες στη Μέση Ανατολή πόσο πιο συνετή και ασφαλής θα ήταν όλη η Γη, αν εκείνοι οι χριστιανοί δεν είχαν βεβηλώσει έναν πολιτισμό τόσο προχωρημένο, που να μην μπορεί να τον κατανοήσει το αλαζονικό στενό μυαλό τους.181-2

• Οι πρώτες θρησκείες έμοιαζαν με λασπωμένες λιμνούλες με μπόλικη υδροβλάστηση. Κρυμμένο  εκεί, το ψάρι της ψυχής μπορούσε να παίζει και να τρέφεται. Τελικά όμως, οι θρησκείες έγιναν ενυδρεία. και μετά έγιναν ιχθυοτροφεία. Από το μικρό ψαράκι μέχρι το κατεψυγμένο φιλέτο δεν είναι μεγάλη η απόσταση… Η θρησκεία είναι ένας από τους κυριότερους δημιουργούς της ανθρώπινης δυστυχίας. Δεν είναι απλώς το όπιο της μάζας: είναι το υδροκυάνιό της. Φυσικά οι απανταχού παρόντες υπερασπιστές της θρησκείας θα σπεύσουν να επισημάνουν ότι η θρησκεία παρηγορεί τους αρρώστους, τους κουρασμένους και τους απογοητευμένους. Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά η Θεότητα δε χασομερά σουλατσάροντας στη ζώνη της παρηγοριάς! Σν λαχταράει κανείς να δει το πρόσωπο του Θείου πρέπει να βγει από το ενυδρίο, να ξεφύγει από το ιχθυοτροφείο, να κολυμπήσει σε άγριους καταρράχτες, να βουτήξει σε βαθιά φιορδ. Πρέπει να εξερευνήσει το λαβύρινθο  του υφάλου, τις σκιές των νουφάρων. Πόσο περιοριστικό και πόσο προσβλητικό είναι να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι ένας καλοκάγαθος δεσμοφύλακας , ένας απών διευθυντής του ιχθυοτροφείου που μας φυλακίζει μέσα στην « παρηγοριά» των τεχνητών λιμνών, όπου κάποιοι μεσάζοντες ραντίζουν το περιορισμένο εγκλωβισμένο νερό μας με αποστειρωμένες νιφάδες επεξεργασμένων θρεπτικών ουσιών. Η λαχτάρα για το Θεϊκό είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό του ανθρώπου. (Και μπορεί κάλλιστα να είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό των σκίουρων, των τριαντάφυλλων και των διαμαντιών) Προσεγγίζουμε το Θεϊκό διευρύνοντας την ψυχή μας και φωτίζοντας το μυαλό μας. Και ο σκοπός της ύπαρξής μας μπορεί να είναι το να επισπεύσουμε αυτές τις δυο διαδικασίες.207

•  Η θρησκεία δεν είναι τίποτε άλλο από το θεσμοποιημένο και τυποποιημένο μυστικισμό. Το πρόβλημα είναι ότι ο μυστικισμός δεν προσφέρεται για θεσμοποίηση και τυποποίηση. Από τη στιγμή που αρχίζουμε να οργανώνουμε το μυστικισμό, καταστρέφουμε την ουσία του. Η θρησκεία λοιπόν είναι ένας μυστικισμός στον οποίο έχει φονευθεί το μυστικιστικό στοιχείο. Ή τουλάχιστον έχει σβηστεί. Εκείνοι που βλέπουν το πέσιμο του ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΠΕΠΛΟΥ μπορεί να καταλάβουν καθαρά αυτό που ο Σπάικ Κοέν και ο Ρολάντ Αμπού Χαντί υποψιάζονταν αμυδρά: πως η θρησκεία όχι μόνο καταπιέζει και δημιουργεί διχόνοια, αλλά είναι και μια άρνηση κάθε θεϊκού στοιχείου που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Είναι μια ασφυξία της ψυχής. 208

•   Αυτός που κερδίζει δεν τα παρατάει ποτέ κι αυτός που τα παρατάει δεν κερδίζει ποτέ. 231

•    Η ζωή είναι πολύ σοβαρή για να την παίρνεις στα σοβαρά. 250

•  Ιερουσαλήμ. Τζερου Σαλαάμ. «Πόλη της Ειρήνης» Το μόνο χιουμοριστικό στοιχείο της είναι το όνομά της. Τριαντα εφτά πόλεμοι ( όχι μάχες, πόλεμοι) έχουν γίνει γι αυτή την πόλη. Έγινε στάχτη δεκαεφτά φορές από δεκαεφτά διαφορετικούς κατακτητές. Κάθε φορά ξαναχτιζόταν και κάθε φορά γινόταν και πάλι ο στόχος κάποιου άλλου. Ιερουσαλήμ. Μια άνυδρη και βραχώδης επαρχιακή στάση σε έναν ανεμοδαρμένο δρόμο που δεν βγάζει πουθενά. Δεν έχει λιμάνι, δεν έχει στρατηγική θέση, δεν έχει γόνιμα χωράφια γύρω της. Δεν έχει δέντρα για να κόψεις, ψάρια για να πιάσεις, μεταλλεύματα για να βγάλεις – το μόνο που έχει είναι τσουκνίδες για τα ζώα της. Ένα μέρος που δεν έχει τίποτε να προσφέρει, αλλά που το θέλουν όλοι. Το θέλουν εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια. Ιερουσαλήμ. Τζερού Σαλαάμ. Είναι φτιαγμένη από καθαρό πνεύμα και αρδεύεται από αίμα. Μια πόλη που μαυρίζει συνεχώς από τις φωτιές και από αίμα, για να γυαλιστεί όμως και πάλι, για να ξαναβρεί τη χρυσαφένια λάμψη της από τα πόδια που γονατίζουν για να προσευχηθούν και από τις περγαμηνές των ονειρικών προφητειών. Ιερουσαλήμ. Οι πέτρες όλου του κόσμου κουφάθηκαν όταν δεν άντεχαν πια να ακούν τα ουρλιαχτά των παιδιών της. Ιερουσαλήμ. Μια μυστικιστική μητρόπολη με εφτά μαγικές πύλες. Λίγοι μπαίνουν αλλά κανείς δεν την ξεχνά. Είναι ταυτόχρονα η πρωτεύουσα του θανάτου και η έδρα της αθανασίας. Ο άξονας του τροχού των προσκυνητών, το εστιακό σημείο όπου συγκεντρώνεται όλο το φως των άστρων. Ο μυγοχεσμένος καθρέφτης του ουρανού πάνω στη Γη. Το εφαλτήριο προς την αιωνιότητα. Η πόλη που δεν μπορεί να τη σβήσει η λογική. Η πόλη ανάμεσα σε όλες τις πόλεις όπου θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία και η Λύτρωση, η πόλη για την οποία έχουν αγοράσει εισιτήρια και ο Χριστός και ο Μεσσίας. Τζερου Σαλαάμ. 251

• Οι Εβραίοι δεν έδιωξαν τους Άραβες από την Παλαιστίνη, αλλά το αντίθετο. Οι περισσότεροι Άραβες που ζουν εκεί  έχουν ξένες ρίζες. Είχαν μεταναστεύσει σε περιοχές που ήταν αποικημένες από Εβραίους στην προ-Ισραηλινή Παλαιστίνη. Αυτό έγινε στη δεκαετία του 1940. Είπα ότι μετανάστευσαν, η αλήθεια όμως είναι ότι τους μετέφεραν με φορτηγά οι Βρετανοί παίρνοντάς τους από όλο τον Αραβικό κόσμο. Οι Βρετανοί τους εγκατέστησαν σε μια περιοχή που τους ήταν εντελώς άγνωστη.  Οι Βρετανοί, έχοντας σίγουρα και τη συναίνεση των Αμερικανών, άρχισαν να φέρνουν πλήθη Αράβων στην Παλαιστίνη όταν έγινε φανερό ότι τα Ηνωμένα Έθνη θα δημιουργούσαν το κράτος του Ισραήλ μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Γι αυτό συνέχεια θυμίζω στον Σπάικ πως όσο βάρβαρη και άδικη κι αν είναι η μεταχείριση των Παλαιστινίων αυτοί έχουν ακόμη λιγότερα δικαιώματα στην περιοχή  από τους Εβραίους. Ήταν ένα κόλπο για να βάλουν τους Εβραίους σε μια χύτρα ταχύτητας και να τους εγκλωβίσουν εκεί. να τους τοποθετήσουν σε μια κατάσταση που θα ήταν μόνιμα ρευστή ώστε να περιορίσουν την οικονομική και πολιτισμική επιρροή που θα μπορούσαν να ασκήσουν πάνω στον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν μια τεράστια κυνική απάτη. Είναι φυσικό να μην μπορεί να το δεχτεί αυτό ο Σπάικ, αλλά αν η γενοκτονία του Χίτλερ ήταν η μεγαλύτερη αντι-σημιτική πράξη της ιστορίας, η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ ήταν η δεύτερη στη σειρά. Ήταν μια τερατώδης παγίδα των Άγγλων και των Αμερικανών. 274

•   Όταν πέσει το ΠΕΜΠΤΟ ΠΕΠΛΟ και μαζί του η ψευδαίσθηση της οικονομικής αξίας, οι άνθρωποι μπορεί να αρχίζουν να αναγνωρίζουν πάλι τον εαυτό τους, μπορεί να ξαναβρούν τις παλιές αξίες και να ξαναδούν ένα τοπίο που έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό… Το πέμπτο πέπλο θα πέσει σίγουρα ακόμη και για κείνους από μας που δεν μπορούν να δουν το χορό της Σαλώμης. Θα πέσει τη στιγμή του θανάτου μας. Καθώς θα κειτόμαστε ανήμποροι και ανεπηρέαστοι πια από όλα εκείνα τα μπιχλιμπίδια που μας αποσπούσαν την προσοχή, και ενώ ο ηλεκτρισμός θα την κοπανάει από τα κυκλώματα του εγκεφάλου μας σαν απατεώνας που την κοπανάει από τη γειτονιά του κορόιδου, πολλοί από μας θα συνειδητοποιήσουμε ότι όλα όσα κάναμε στη ζωή μας τα κάναμε για τα λεφτά. Εκείνη τη στιγμή λίγο προτού σβήσουν τα αστέρια ( και ανάλογα με το τι άλλο έχουμε μάθει στη ζωή μας ) θα μας κυριεύσει μια αφόρητη λύπη και πικρία για ό, τι κάναμε- ή αλλιώς, μπορεί να ρίξουμε ένα γερό, βουβό γέλιο σε βάρος μας. 283

•  Όποιος έχει απόλυτα κριτήρια για το καλό και το κακό είναι επικίνδυνος. Όσο επικίνδυνος είναι ένας μανιακός με ένα γεμάτο περίστροφο. Εδώ που τα λέμε, αυτοί που έχουν απόλυτα κριτήρια για το καλό και το κακό είναι συνήθως οι μανιακοί με τα περίστροφα. 363

•  Το αναντίρρητο γεγονός είναι ότι κανείς, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, ή προσωπική φώτιση δεν ξέρει αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον ή όχι. Μόνο οι νεκροί ξέρουν στα σίγουρα κι αυτοί δε μιλάνε. Η ενέργεια δεν χάνεται ποτέ, έτσι η θεωρία της μετενσάρκωσης έχει κάποια λογική  αλλά δεν υπάρχει καμιά απολύτως απόδειξη ότι είναι σωστή , ανεξάρτητα από «αναμνήσεις προηγούμενων ζωών» ( θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι γενετικά υπολείμματα). Παρόλη την έλλειψη αποδείξεων όμως παντού ευδοκιμεί μια προσφιλέστατη και αυστηρότατη πίστη σχετικά με το τέλος των καιρών και τις ορχιδέες και τα κρεμμύδια που θα μοιραστούν στο φινάλε. Κι αυτή η σκέψη, αυτοί οι ευσεβείς – ή γεμάτοι φόβο πόθοι- σχηματίζουν ένα πέπλο τόσο πυκνό, τόσο ανθεκτικό, που είναι απορίας άξιο πώς καταφέρνουμε να σηκωθούμε το πρωί από το κρεβάτι μας. Αν μη τι άλλο , ΤΟ ΕΚΤΟ ΠΕΠΛΟ καταφέρνει πολύ αποτελεσματικά να μπλοκάρει τον ήλιο. Και είναι επίσης μια αλυσίδα και ένα σάβανο.

 Όταν ένας πληθυσμός πιστεύει σε μια εξώκοσμη μεταθανάτια ζωή είναι εύκολο να καταπιεστεί και να ελεγχθεί. Οι άνθρωποι ανέχονται κάθε είδους τυραννία, φτώχεια και οδυνηρές καταστάσεις αν είναι σίγουροι ότι τελικά θα ξεφύγουν από όλα αυτά και θα βρεθούν σε κάποιο θέρετρο στον ουρανό, όπου δεν χρειάζονται ναυαγοσώστες και η πισίνα δε στεγνώνει ποτέ.Επιπλέον οι πιστοί είναι συνήθως πρόθυμοι να ρισκάρουν το κεφάλι τους σε όποια στρατιωτική περιπέτεια  τυχαίνει να προωθήσει η κυβέρνηση. Όταν πέσει το έκτο πέπλο θα υπάρχει σίγουρα μεγάλη έλλειψη κορόιδων που θα τρέχουν να θυσιάσουν τη ζωή τους σε πολέμους.

 Αλλά και οι υψηλά ιστάμενοι δεν μένουν ανεπηρέαστοι. Η πίστη στη μετά θάνατον ζωή κάνει τις μάζες εύπλαστες και από την άλλη μεριά κάνει τους αφέντες καταστρεπτικούς. Ένας ηγέτης που πιστεύει ότι η ζωή είναι απλώς μια δοκιμή για μια πιο πολύτιμη και αυθεντική μεταθανάτια ζωή, δεν θα διστάσει τόσο πολύ να ρισκάρει ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Ένας πολιτικός ή ένας επιχειρηματίας που περιμένει την Έκσταση να φτάσει με την επόμενη πτήση από την Ιερουσαλήμ δεν θα ανησυχήσει και πολύ για τη μόλυνση των ωκεανών ή την καταστροφή των δασών. Γιατί να ανησυχήσει;

Έτσι, όταν δίνεις έμφαση στη μεταθανάτια ζωή αρνιέσαι τη ζωή. Όταν συγκεντρώνεις όλη την προσοχή σου στον παράδεισο, δημιουργείς κόλαση.

Μέσα  στην απελπισμένη τους λαχτάρα να ξεφύγουν από την αταξία, τις προστριβές και τα απρόβλεπτα που τους ταλαιπωρούν στη ζωή, μέσα στην επιθυμία τους για μια νέα αρχή σε ένα περιβάλλον που το χαρακτηρίζει η τάξη, ένα περιβάλλον αμόλυντο και προφυλαγμένο από αγγέλους, τα πλήθη των θρήσκων ρισκάρουν τη μοναδική  ζωή που μπορεί να έχουν ποντάροντάς την σε ένα μαύρο άλογο, σε μια κούρσα χωρίς τερματισμό. Η επιθυμία τους για το θάνατο εκδηλώνεται σε τεράστια κλίμακα, σαν μια εσχατολογική  προέκταση της διεστραμμένης λογικής του Κίσινγκερ- «για να ζήσουμε αιώνια πρέπει να πεθάνουμε το συντομότερο δυνατόν»- και αν ο χρόνος  δεν τελειώσει γρήγορα, είναι ικανοί να σχηματίσουν ένα απόσπασμα για να τον συλλάβουν και να τον σκοτώσουν. Ευτυχώς γι αυτούς βλέπουν παντού σημάδια που τους δείχνουν ότι το τέλος πλησιάζει. Δυστυχώς είναι τα ίδια σημάδια που έβλεπαν και οι πρόγονοί τους εδώ και χιλιετίες.

Στο μεταξύ οι θερμοδυναμικές και κοσμολογικές δυνάμεις που αποτελούν τη βάση του «χρόνου» ακολουθούν εύθυμα τη σπειροειδή πορεία τους χωρίς κανέναν ιδιαίτερο προορισμό. Απλώς περιστρέφονται. Η τάξη επεκτείνεται για να γίνει αταξία και συστέλλεται πάλι για να ξαναγίνει τάξη με ένα ρυθμό τόσο απίστευτα αργό που μας προκαλεί ανία και σύγχυση σε έναν τέτοιο βαθμό που να  αναγκαζόμαστε να επινοούμε κάποιον τερματισμό μέσα στην ψυχή μας γι αυτές τις ατέρμονες διαδικασίες. Εκείνο που κρύβει το έκτο πέπλο δεν είναι ένα ρολόι χωρίς δείχτες αλλά μια ανακουφισμένη έκφραση, την έκφραση που απλώνεται στο ίδιο μας το πρόσωπο καθώς συναντάμε τον εαυτό μας να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, ελεύθερο επιτέλους για να απολαύσει το παρόν επειδή δεν μας δεσμεύει πια ένα μέλλον που είναι ιστορία.370-2

• Στον κατάλογο με τις μεγαλύτερες εφευρέσεις του κόσμου, ο καθρέφτης έχει πολύ ψηλή θέση. Σε γενικές γραμμές η δημιουργία του καθρέφτη δεν χρειαζόταν και πολλή φαντασία, αφού ο καθρέφτης δεν ήταν παρά μια προέκταση της επιφάνειας μιας λίμνης, βελτιωμένη και φορητή. Αλλά επειδή τον συμβουλεύονται τόσο συχνά και με τόσες ελπίδες τα τρία δισεκατομμύρια των ψυχών που ζωντανεύουν αυτό το σβώλο του πηλού πάνω στον οποίο ζούμε, επειδή τον συμβουλεύονται σχεδόν σαν να είναι μια ισχυρή θεότητα που μπορεί να μας δώσει ή να μας πάρει αυτό που θέλουμε, επειδή ενώ οι περισσότερες μορφές ύλης απορροφούν το φως ο καθρέφτης το επιστρέφει στον κόσμο              ( συλλαμβάνει το φως αλλά δεν το φυλακίζει, αντίθετα, το αφήνει ελεύθερο με δική του εγγύηση), επειδή μαζί με το φως επιστρέφει, έστω και για λίγο,  όσο και επιφανειακά, την ταυτότητα των ατόμων που παραδίνονται στην ορθοδοξία του κράτους και των αυστηρών θεών του, επειδή καταφέρνει πάντα να μας δώσει κάποιον για να αγαπάμε και κάποιον για να μισούμε, για όλους αυτούς τους λόγους, μέσα στον κατάλογο των εφευρέσεων ο καθρέφτης στέκει ψηλότερα από τα θερμός, αλλά χαμηλότερα από τα ρουμ σέρβις. 377

• το επίπεδο της τάξης και της ακαμψίας που αναζητούν οι άνθρωποι στον κόσμο είναι πάντα ευθέως ανάλογο με την ποσότητα του χάους που κουβαλούν μέσα τους. 431

•   Πώς μπορεί ένας ευσυνείδητος άνθρωπος να κυνηγά την ομορφιά όταν υπάρχει τόσος πόνος και αδικία στον κόσμο; Η απάντηση της Έλεν Τσέρι ήταν ότι αν δεν καλλιεργήσεις την ομορφιά μετά από λίγο δεν θα μπορείς να αναγνωρίσεις ούτε την ασχήμια. Η επικράτηση της κοινωνικής ασχήμιας κάνει ακόμη πιο απαραίτητη την αφοσίωση του ανθρώπου στην ομορφιά… Από μια άποψη η ομορφιά είναι η υπέρτατη διαμαρτυρία και ως διαμαρτυρία διαρκεί γενικά περισσότερο από τον οργασμό που είναι το υπέρτατο καταφύγιο.461

•   Όσο πιο άγριος είναι ο κόσμος γύρω μου, τόσο πιο γλυκός και τρυφερός φαίνομαι στον εαυτό μου. 469

•  Παρά τις υπερβολικές αντρικές επιδείξεις που προσπαθούν να αποδείξουν το αντίθετο, το σεξουαλικό δράμα (ή μελόδραμα ή φάρσα) διευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας από το θηλυκό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους ανθρώπους, ένα βιολογικό είδος στο οποίο το αρσενικό έχει εγγίσει τα όρια του γελοίου και συχνά της βίας προκειμένου να αντισταθμίσει αυτό το σεξουαλικό ρόλο που οι πιο ανασφαλείς άντρες θεωρούν κατώτερο. Ένα από τα άκρα στα οποία έφτασαν ήταν η ίδρυση μιας πατριαρχικής θρησκείας και η διάδοση της πεποίθησης ότι ο παραγωγός του σόου είναι μια πατρική μορφή, παρόλο που η κοσμογονική αρχή ήταν πάντα θηλυκή.  Αυτοί οι άντρες γεμάτοι από φθόνο και άγχος όχι μόνο απέλυσαν τη Μεγάλη Θεά ( που δεχόταν χαμογελαστή όλες τις σεξουαλικές εκδηλώσεις, ακόμη και αυτές που οι σύγχρονοι θα χαρακτήριζαν «έκλυτες» και «πορνογραφικές») αλλά ξόδεψαν επιπλέον χιλιάδες χρόνια και δισεκατομμύρια δολάρια για να κρύψουν και το ίδιο το γεγονός της ύπαρξής της. 488

• Οι άνθρωποι δεν είναι κυρίαρχοι των φυτών και των ζώων. Κάθε μαργαρίτα στα χωράφια, κάθε σαρδέλα στη θάλασσα έχει μια ταυτότητα εξίσου ισχυρή με τη δική μας και μια θέση στη ζωή εξίσου πολύτιμη με τη δική μας. Το να διαταράσσεις την καθημερινή ζωή δέντρων και ζώων , το να παίρνεις τη ζωή δέντρων και ζώων ( εκτός από τις περιπτώσεις που είναι απαραίτητο για στέγη και τροφή), το να οδηγείς στην εξαφάνιση ολόκληρα είδη φυτών και ζώων είναι αλαζονία και  ιεροσυλία και τελικά γίνεται ένα μπούμεραγκ ακονισμένο για αυτοκτονία. .. Όπως και νάχει το πράγμα κάθε πολιτισμός που θέλει να έχει κάποιες βάσιμες πιθανότητες για επιβίωση πρέπει να παίρνει υπόψη του την «ευημερία» και τις επιθυμίες των μη ανθρώπινων οργανισμών, παρόλο που το θέμα δεν είναι απλώς πρακτικό αλλά και ηθικό και αισθητικό. Η ανθρωπότητα είναι μια λειτουργία της φύσης. Επομένως, δεν μπορεί να ζει ξεχωριστά από τη φύση. Αν κάνει κάτι τέτοιο ξεγελά απλώς τον εαυτό της. Δεν μπορεί να ζήσει ερχόμενη σε αντίθεση με τη φύση, κάτι τέτοιο θα ήταν ένα σχιζοφρενικό έγκλημα. Και δεν μπορεί να αναισθητοποιήσει τον εαυτό της στην ομορφιά της φύσης και στα θαυμαστά της φαινόμενα χωρίς να μεταλλαχθεί και να γίνει κάτι τόσο τερατώδες που να είναι αδύνατο να το αγαπήσει κανείς. 490

• Είναι μάταιο να ψάχνεις να βρεις πολιτικές λύσεις στα προβλήματα της ανθρωπότητας, επειδή τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν είναι πολιτικά. Υπάρχουν βέβαια πολιτικά προβλήματα, αλλά είναι εντελώς δευτερεύοντα. Τα βασικά προβλήματα είναι φιλοσοφικά, και αν δεν επιλυθούν αυτά πρώτα, τα πολιτικά θα πρέπει να επιλύονται ξανά και ξανά και ξανά. Η φράση «φαύλος κύκλος» έχει επινοηθεί για να περιγράψει την εφήμερη αποτελεσματικότητα σχεδόν κάθε πολιτικής δραστηριότητας.

• Για το ηθικό άτομο, ο πολιτικός ακτιβισμός είναι ένα σημαντικό δέλεαρ επειδή μοιάζει να προσφέρει μια πολύ επιθυμητή πιθανότητα: πως ο άνθρωπος μπορεί να βελτιώσει την κοινωνία, να καλυτερέψει τη ζωή του, χωρίς να χρειαστεί δηλαδή να αλλάξει τον εαυτό του. Για το ασυνείδητο άτομο, ο πολιτικός ακτιβισμός είναι και πάλι ένα σημαντικό δέλεαρ επειδή φαίνεται να προστατεύει τα αποκτήματά του και να νομιμοποιεί την απληστία του. Αλλά και οι δυο παρατάξεις βλέπουν τα πράγματα μέσα από ένα πέπλο ψευδαίσθησης.

Εκείνο που δημιουργεί προβλήματα στον προοδευτικό μηχανισμό της εξέλιξης των ανθρωποειδών είναι η τάση της αγέλης των ανθρωποειδών να παίρνει πολύ σοβαρά τους πολιτικούς ηγέτες της – δηλαδή τα κυρίαρχα αρσενικά της αγέλης. Το κυρίαρχο αρσενικό ( ή το πολιτικό αφεντικό) είναι χρήσιμο στην ομάδα μόνο όταν αυτή απειλείται ενεργά από τους εχθρούς της , σε όλες τις άλλες περιπτώσεις όμως εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα δικά του συμφέροντα και είναι από φυσικού του αφοσιωμένο όχι στην απελευθέρωση αλλά στον έλεγχο. Πίσω από τις εξωτερικές τους εκδηλώσεις, από το γρονθοκόπημα του στήθους του και το γύμνωμα των δοντιών του, το κυρίαρχο αρσενικό είναι μια γελοία φιγούρα και τα άλλα μέλη της ομάδας πρέπει να το βάζουν στη θέση του ( η οποία είναι η θέση του αναγκαίου κακού) με την ασέβεια και το γέλιο. Αν παραδείγματος χάριν όταν σηκωνόταν ο Χίτλερ και άρχιζε να παραληρεί μέσα στις μπιραρίες του Μονάχου οι καλοί του συμπατριώτες δεν τον έπαιρναν τόσο σοβαρά, αν αντί να χάψουν αυτά που τους σερβίριζε άρχιζαν να γελούν και να τον γιουχαΐζουν και να του πετάνε φλούδες από λουκάνικα, μπορεί να είχε αποφευχθεί ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

 Φυσικά όσο υπάρχουν πρόθυμοι οπαδοί θα υπάρχουν και οι ηγέτες που θα τους εκμεταλλευτούν. Και θα υπάρχουν πάντα πρόθυμοι οπαδοί μέχρι να μπορέσει η ανθρωπότητα να φτάσει σε εκείνο το φιλοσοφικό επίπεδο στο οποίο θα αναγνωρίσει ότι η μεγάλη της αποστολή στη ζωή δεν έχει καμία απολύτως σχέση με συγκρούσεις ανάμεσα σε τάξεις, φυλές , έθνη ή ιδεολογίες, αλλά είναι μια προσωπική αναζήτηση, μια προσπάθεια του ατόμου να διευρύνει την ψυχή του, να ελευθερώσει το πνεύμα του και να φωτίσει το μυαλό του. και σ’ αυτή την αναζήτηση, η πολιτική δεν είναι παρά ένα οδόφραγμα που το φρουρούν θορυβώδεις μπαμπουίνοι. 492

•   Η θρησκεία είναι μια προσπάθεια προσδιορισμού και δέσμευσης του Θεϊκού. Το Θείο βρίσκεται σε αιώνια ροή και αλλαγή, κινείται συνέχεια, αλλάζει μορφή. Αυτή είναι η φύση του. Είναι απόλυτο, όπως λένε, αλλά το στοιχείο της απολυτότητας το οποίο το διακρίνει είναι εκείνο της απόλυτης κινητικότητας. Είναι απόλυτα κινητό, απόλυτα υπερβατικό, απόλυτα εύκαμπτο, απόλυτα απρόσωπο. Έχει τις όψεις του θεού και της θεάς, αλλά σε τελική ανάλυση δεν είναι αρσενικό ή θηλυκό, με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι  άστρο ή κατσαβίδι. Είναι το σύνολο όλων αυτών των πραγμάτων, αλλά το σύνολο αυτό δεν μπορεί ποτέ να καταγραφεί στον πίνακα.  Το Θεϊκό είναι πέρα από περιγραφές, πέρα από τη γνώση, πέρα από την κατανόηση. Η καλύτερη προσέγγιση ενός ορισμού που θα μπορούσαμε να δώσουμε θα ήταν να πούμε ότι το Θείο είναι Δημιουργία διαιρούμενη από Καταστροφή. Αλλά η μικρότητα της ψυχής, η ανεπάρκεια του πνεύματος, δεν μπορούν να αρκεστούν σε αυτό. Θέλουν να βάλουν ένα πρόσωπο στο Θείο. Φτάνουν στο σημείο να του αποδίδουν μικροπρεπή ανθρώπινα συναισθήματα (θυμό, ζήλεια κλπ) και δεν κάθονται ποτέ να σκεφτούν ότι αν ο Θεός ήταν ένα ον, ακόμη και ένα υπέρτατο ον, οι προσευχές μας θα τον είχαν σκοτώσει από ανία εδώ και πολύ καιρό.

Το Θείο είναι επεκτεινόμενο, ενώ η θρησκεία είναι περιοριστική. Η θρησκεία προσπαθεί να περιορίσει – να αναγάγει-  το Θείο σε μια κατανοητή ποσότητα την οποία να μπορούν να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά οι θνητοί, να το προσδιορίσει και να το καλουπώσει μια για πάντα, ώστε να μη χρειαστεί να το επαναξιολογήσουμε ποτέ. Με τα σφυριά των ψαλμών και τα καρφιά του δόγματος, σταυρώνουμε και ξανασταυρώνουμε , προσπαθώντας να καρφώσουμε στους στάσιμους βωμούς μας το αποδημητικό φως του κόσμου.

Έτσι, αφού η θρησκεία είναι μια ψευδής μαρτυρία του Θεϊκού, η θρησκεία είναι βλασφημία. Και από τη στιγμή που έκανε την ανίερη συμμαχία της με την πολιτική, έγινε η πιο επικίνδυνη και καταπιεστική δύναμη που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος. 494

• Η ψευδαίσθηση του ΕΒΔΟΜΟΥ ΠΕΠΛΟΥ  είναι η ψευδαίσθηση ότι μπορείς να βάλεις κάποιον άλλον  να το κάνει στη θέση σου: να σκεφτεί στη θέση σου, να κρεμάσει στο λαιμό του το δικό σου σταυρό. Ο ιερέας, ο ραβίνος, ο ιμάμης, ο σουάμι, ο συγγραφέας που γράφει φιλοσοφικά μυθιστορήματα, στην καλύτερη περίπτωση είναι σαν τους τροχονόμους. Μπορεί να σε βοηθήσουν να περάσεις μια διάβαση με πολλή κίνηση, αλλά δεν έρχονται μαζί σου στο σπίτι σου για να σου παρκάρουν το αυτοκίνητο. Δεν υπάρχει δυσκολότερο μάθημα για τον άνθρωπο, δεν υπάρχει άλλο παράδοξο που να του είναι πιο δύσκολο να το αποδεχτεί. Παρ΄όλο που τα μεγάλα συναισθήματα και οι μεγάλες αλήθειες είναι παγκόσμιες, παρόλο που ο νους της ανθρωπότητας είναι σε τελική ανάλυση ένας νους, παρόλα αυτά το κάθε άτομο πρέπει να δημιουργήσει τη δική του ιδιαίτερη, προσωπική , συγκεκριμένη, μοναδική ,άμεση, ένα προς ένα σχέση με την πραγματικότητα, με το σύμπαν , με το Θεϊκό. Μπορεί το πράγμα να είναι περίπλοκο, μπορεί να είναι δύσκολο και να σου ζαλίζει τον έρωτα, μπορεί πάνω απόλα να σου φέρνει μοναξιά, αλλά τι να γίνει; Έτσι είναι το πράγμα και δεν αλλάζει. Η κατάσταση είναι τόσο διαφορετική για τον καθένα όσο είναι και ίδια, γι αυτό ο καθένας πρέπει να αναλάβει τον έλεγχο της ζωής του, να ορίσει το δικό του θάνατο και να κατασκευάσει τη δική του σωτηρία. Κι όταν τελειώσεις με όλα αυτά δεν καλείς το Μεσσία. Τότε σε καλεί αυτός. 500