ΤΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ : O Tρυποκάρυδος

Ο Τρυποκάρυδος είναι ένα είδος ερωτικής ιστορίας που εκτυλίσσεται μέσα σε ένα πακέτο τσιγάρα Κάμελ. Αποκαλύπτει το σκοπό της σελήνης, εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στους κακοποιούς και τους παράνομους, εξετάζει τη διαμάχη ανάμεσα στο δεσμευμένο σοσιαλιστή και το ρομαντικό ατομικιστή, ζωγραφίζει το πορτραίτο μιας σύγχρονης κοινωνίας με ζάμπλουτους Άραβες , εξόριστους βασιλιάδες και εγκυμονούσες μαζορέτες. Τέλος, ασχολείται και με τα μυστήρια των πυραμίδων.

•  Ο Αλμπέρ Καμύ έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν πρέπει να αυτοκτονείς ή όχι. Ο Τομ Ρόμπινς έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος. Σίγουρα όταν το έγραψε ο Καμύ θα είχε στραβοκοιμηθεί και ο Ρόμπινς θα είχε ξεχάσει να βάλει το ξυπνητήρι. Ένα είναι το σοβαρό ερώτημα. Κι αυτό είναι: Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή; Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σου πω αν πρέπει να αυτοκτονείς ή όχι. Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σε καθησυχάσω για την αρχή και το τέλος του κόσμου. Απάντησέ μου σ’αυτό και θα σου αποκαλύψω αν έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι. 14

•  Μήπως ήταν τελείως παρανοϊκό να υποψιάζεται πως όλα εκείνα τα ματζούνια, τα ματζαφλάρια και οι άλλες ουσίες που κατασκευάζονταν για να εμποδίζουν τη σύλληψη είχαν για σκοπό όχι να απελευθερώσουν το γυναικείο φύλο από τις βιολογικές και τις κοινωνικές ποινές που του επιβάλλονται από το φυσιολογικό του πάθος , αλλά, μάλλον, σαν αποτέλεσμα κάποιου ύπουλου σχέδιου πουριτανών καπιταλιστών, να επιβάλλουν την τεχνολογία στο σεξ, να διαλύσουν τους σκοτεινούς  χυμούς του, να συγκρατήσουν τις άγριες του φωτιές, λογοκρίνουν τις γλυκές του αταξίες, να το αποξέσουν μέχρι να καθαρίσει (σαν αποστειρωμένος κλίβανος εργαστηρίου ή σαν κρεβάτι νοσοκομείου), να το καταντήσουν ομοιόμορφο, να το καταστήσουν ασφαλές, να εκμηδενίσουν το ρίσκο των ανεξέλεγκτων συναισθημάτων, των παράλογων συμβατικών δεσμεύσεων και των περιπεπλεγμένων περιπλοκών (βάζοντας στη θέση αυτού του ρίσκου, το λιγότερο  μυστηριώδες και περισσότερο ήμερο ρίσκο της μόλυνσης, της αιμορραγίας, του καρκίνου και της ορμονικής ανισορροπίας ) ναι, να κάνουν το σεξ τόσο ασφαλές και ομοιόμορφο και υγιεινό, τόσο γλυκερό και παιχνιδιάρικο, τόσο απλό που να μην είναι πια μια εκδήλωση αγάπης, αλλά ένα σχεδόν ανώνυμο, σχεδόν αυτόνομο, ηδονιστικό ξύσιμο μιας ειδικής φαγούρας, μιας φαγούρας που να μην έχει καμιά άμεση σχέση με τα πυρετώδη αινίγματα της Ζωής και του Θανάτου, μιας φαγούρας προγραμματισμένης με τρόπο που να μην επεμβαίνει στους αληθινούς στόχους των ανθρώπων μιας καπιταλιστικής, πουριτανικής κοινωνίας, δηλαδή της παραγωγής και της κατανάλωσης αγαθών;  24

• Οι άνθρωποι εξελίχτηκαν ως το σχετικά ψηλό επίπεδό τους διατηρώντας τα ανώριμα χαρακτηριστικά (μολονότι θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη την περίπτωση των δελφινιών) γιατί σπάνια μεγαλώνουν. Χαρακτηριστικά συμπεριφοράς όπως η περιέργεια για το γύρω κόσμο, η ευστροφία στην αντίδραση και η ευθυμία είναι κοινά σε όλα τα νεαρά θηλαστικά, αλλά συνήθως γρήγορα χάνονται με την ενηλικίωση σε όλα τα θηλαστικά εκτός από τους ανθρώπους. Η ανθρωπότητα εξελίχτηκε (αν εξελίχτηκε) όχι γιατί υπήρξε σοβαρή, υπεύθυνη και προσεκτική, αλλά γιατί υπήρξε κεφάτη, επαναστατική και ανώριμη. 29

•  Τη μέρα της πανσέληνου, τότε που το φεγγάρι ούτε μεγαλώνει , ούτε μικραίνει, οι Βαβυλώνιοι τη λέγανε Σαμπατ, δηλαδή «ανάπαυση καρδιάς». Πιστεύανε πως αυτή τη μέρα   η γυναίκα στο φεγγάρι, η Ιστάρ, όπως ήταν γνωστή η θεά Σελήνη στη Βαβυλώνα, αδιαθετούσε, γιατί στη Βαβυλώνα όπως σε όλες σχεδόν τις αρχαίες και πρωτόγονες κοινωνίες από τα πολύ παλιά χρόνια υπήρχε κάτι σαν ταμπού που απαγόρευε στη γυναίκα να δουλεύει , να μαγειρεύει  ή να ταξιδεύει όταν περνούσε το μηνιαίο αίμα της. Το Σα-μπατ λοιπόν , από όπου προέρχεται και το δικό μας Σάββατο, άντρες και γυναίκες είχαν πάρει διαταγή να αναπαύονται, γιατί όταν αδιαθετούσε η σελήνη, το ταμπού ίσχυε για όλους. Αρχικά (και λογικά) τηρούσαν το Σα-μπατ μια φορά το μήνα, αλλά αργότερα οι Χριστιανοί το ενσωμάτωσαν στο δικό τους μύθο περί Δημιουργίας και για τη βολή τους το μετέτρεψαν σε εβδομαδιαίο. Έτσι σήμερα, οι σκληροκέφαλοι άντρες με τα σκληρά μούσκουλα και τα σκληρά καπέλα απαλλάσσονται από τη δουλειά τους τις Κυριακές χάρη σε μια αρχέγονη ψυχολογική αντίδραση στην εμμηνορρυσία. 32

• Το συνέδριο της Γεωθεραπείας ήταν τόσο σπουδαία ιδέα που ήταν εκπληκτικό το πώς δεν είχε συμβεί νωρίτερα. Μια συγκέντρωση με τους καλύτερους διανοούμενους, τους πιο προχωρημένους τεχνικούς, τους πιο ενημερωμένους επιστήμονες, τους πιο φωτισμένους καλλιτέχνες που κάνανε κοκτέιλ τις γνώσεις τους και τα όνειρά τους για τη βελτίωση ολωνών. Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να είναι τα Ηνωμένα Έθνη αν τα Ηνωμένα Έθνη δεν ήταν στα χέρια των τεμπέληδων και των διεφθαρμένων , στην υπηρεσία των εγω-πολιτικών. 40

• Θα γνωρίζετε υποθέτω την επιστημονική ανακάλυψη που το σύμπαν μας ζει πλάι πλάι με ένα παράλληλο σύμπαν. Τα δυο σύμπαντα πανομοιότυπα από πολλές απόψεις, είναι αντίθετα σε ηλεκτρικό  φορτίο και μαγνητική ιδιότητα: το λεγόμενο «αντισύμπαν» είναι στην πραγματικότητα το είδωλο του καθρέφτη, το αντίστροφο αντίτυπο. Ε, λοιπόν, ορισμένα αμινοξέα είναι αριστερόχειρα και μερικά είναι το είδωλο του καθρέφτη τους, δεξιόχειρα. Αλλά οι πρωτεΐνες μέσα στους ζωντανούς οργανισμούς είναι πάντα αριστερόχειρες. Τα δεξιόχειρα αμινοξέα δε χωνεύονται με τίποτα και κάνουν κακό στον οργανισμό. Εξυπνάδα είναι να μην τρως τίποτα από όσα βρίσκεις σε καθρέφτη. 46

• Υπάρχουν ουσιώδεις και επουσιώδεις παραλογισμοί. Οι τελευταίοι έχουν χαρακτήρα ηλιακό, ενώ οι πρώτοι συνδέονται με τη σελήνη. Οι επουσιώδεις παραλογισμοί είναι ένα εύθραυστο αμάλγαμα από φιλοδοξίες, επιθετικότητες και προεφηβικά άγχη, σκουπίδια που θα έπρεπε να είχαν πεταχτεί προ πολλού . Οι ουσιώδεις παραλογισμοί είναι εκείνα τα ερεθίσματα που από ένστικτο, αντιλαμβάνεται κανείς σαν ενάρετα και σωστά έστω κι αν άλλοι ομότιμοι τα θεωρούν παλαβομάρες. Οι επουσιώδεις παραλογισμοί σε μπλέκουν σε μπελάδες με τον εαυτό σου. Οι ουσιώδεις παραλογισμοί σε μπλέκουν σε μπελάδες με τους άλλους. Κι είναι πάντα καλύτερα να μπλέκεις σε μπελάδες με άλλους. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι και ουσιώδες. Η ποίηση, η καλύτερη από όλους τους παραλογισμούς, είναι σεληνιακή και αφορά τους ουσιώδεις παραλογισμούς. Η δημοσιογραφία είναι ηλιακή ( πολλές εφημερίδες λέγονται «Ο Ήλιος» ενώ καμιά δε λέγεται  «Η Σελήνη» ) και είναι αφιερωμένη στα επουσιώδη. 88

•   Αγνοώντας για την ώρα την πολύ πιο ενδιαφέρουσα πιθανότητα ότι κάθε αντικείμενο μπορεί να έχει τη δική τους μυστική ζωή, μπορούμε να πούμε ότι τα αντικείμενα, όπως τα αντιλαμβανόμαστε είναι σχετικά σταθερά, ενώ οι ιδέες είναι οπωσδήποτε ασταθείς, όχι μόνο μπορούν να χρησιμοποιηθούν λάθος  αλλά κατ εξοχήν προσφέρονται για άτοπη χρήση. Κι όσο πιο καλή είναι μια ιδέα τόσο πιο ευμετάβλητη είναι. Αυτό συμβαίνει επειδή μόνο ι καλύτερες ιδέες γίνονται δόγματα και το κακό της όλης  υπόθεσης είναι ότι ακριβώς μια φρέσκια, ζωντανή, ανθρώπινη , χρήσιμη ιδέα μετατρέπεται σε δογματικό ρομπότ. Από την άποψη της απελευθέρωσης επικίνδυνων ενδιάμεσων ξενιστών η μετατροπή των ιδεών σε δόγματα ισοφαρίζει τη μετατροπή του υδρογόνου σε ήλιον, του ουρανίου σε μολύβι και της αθωότητας σε διαφθορά. Και είναι σχεδόν εξίσου αμείλικτη.

Το πρόβλημα ξεκινάει από το δεύτερο επίπεδο, όχι με τον κατασκευαστή ή το δημιουργό της ιδέας, αλλά με τους ανθρώπους που έλκονται από αυτήν, που την υιοθετούν , που αρπάζονται από αυτήν μέχρι να σπάσει και το τελευταίο τους νύχι, και που μονίμως δεν έχουν την κατάλληλη νοοτροπία, την ευλυγισία, τη φαντασία και –το πιο σημαντικό από όλα – την αίσθηση του χιούμορ, να διατηρήσουν το πνεύμα με το οποίο κυοφορήθηκε. Οι ιδέες γίνονται από τους δασκάλους , τα δόγματα γίνονται από τους μαθητές και ο Βούδας πάντα σκοτώνεται στο δρόμο.

Υπάρχει μια ιδιαίτερα απεχθής και απελπιστικά κοινή ασθένεια που λέγεται παρωπιδισμός και που προκαλεί τόσα κακά που θα έπρεπε να βρίσκεται πάνω πάνω στον κατάλογο ασθενειών του Διεθνούς Οργανισμού Υγείας. Ο Παρωπιδισμός είναι μια ασθένεια όπου η αντίληψη περιορίζεται από την άγνοια και διαστρεβλώνεται από τα συμφέροντα. Προκαλείται από ένα μύκητα του οπτικού, που πολλαπλασιάζεται όταν ο εγκέφαλος είναι λιγότερο δραστήριος από τον εγωισμό. Παρουσιάζει επιπλοκές όταν εκτίθεται στην πολιτική. Όταν μια καλή ιδέα υποχρεώνεται να περάσει μέσα από τα φίλτρα και τα κομπρεσέρ ενός κοινού παρωπιδισμού, όχι μόνο βγαίνει σε μειωμένη κλίμακα και αξία, αλλά η καινούργια δογματικής της υπόσταση φέρνει το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα από κείνο για το οποίο δημιουργήθηκε.

Γι αυτό ακριβώς  οι ιδέες αγάπης του Ιησού Χριστού γίναν τα απαίσια κλισέ του Χριστιανισμού. ΓΙ αυτό ακριβώς ουσιαστικά όλες οι επαναστάσεις της Ιστορίας  έχουν αποτύχει: οι καταπιεσμένοι, μόλις πάρουν στα χέρια τους την εξουσία, γίνονται καταπιεστές και καταφεύγουν σε ολοκληρωτικές μεθόδους για να «προστατέψουν» την επανάσταση. Γι αυτό ακριβώς οι μειονότητες που ζητούν την κατάργηση των προκαταλήψεων πέφτουν στην αδιαλλαξία, οι μειονότητες που ζητούν την ειρήνη πέφτουν στην ένοπλη στράτευση , οι μειονότητες που ζητούν την απελευθέρωση πέφτουν στην εχθρικότητα ( η κωλοσφίξη είναι το πρώτο σύμπτωμα της αυτοκαταπίεσης.)97

• Ο καλύτερος κόσμος από κάπου πρέπει να αρχίσει. Γιατί όχι από σένα και μένα; 105

•  Η ισότητα δεν είναι να βλέπεις διαφορετικά πράγματα όμοια, ισότητα είναι να βλέπεις διαφορετικά πράγματα διαφορετικά. 108

•   Υπάρχει πάντα η ίδια ποσότητα καλής τύχης και κακής τύχης στον κόσμο. Αν κάποιος δεν έχει την κακή τύχη, κάποιος άλλος θα  τη βρει στη θέση του. Υπάρχει επίσης πάντα η ίδια ποσότητα καλού και κακού. Δεν μπορούμε να ξεριζώσουμε το κακό, μπορούμε μόνο να το διώξουμε, να του κάνουμε έξωση από την πόλη μας. Όταν το κακό φεύγει μαζί του φεύγει και λίγο καλό. Δεν μπορούμε να αλλοιώσουμε την αναλογία του κακού προς το καλό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τάχουμε καλά ανακατεμένα για να μην υπερισχύει ούτε το καλό ούτε το κακό.  Αυτό δηλαδή όταν τα πράγματα σφίγγουν. Η ζωή ξέρεις είναι σαν τη σούπα. Πρέπει να την ανακατεύεις συχνά γιατί αλλιώς τα αποβράσματα ανεβαίνουν στον αφρό. 109

•  Υπάρχει πήδημα που κάνει κακό στον άνθρωπο, όπως υπάρχει και φαγητό που κάνει κακό. Οι μηλόπιτες και τα άλλα γλυκά που γίνονται από έτοιμα φακελάκια μπορεί να μοιάζουν γευστικότατα, μπορεί μάλιστα να κάνουν και τους εννιακόσιους γευστικούς κάλυκες  μέσα σε ένα στόμα να κελαηδάνε γύρω από τη γλώσσα, αλλά τελικά η ζάχαρη, τα συντηρητικά, οι πλαστικές θερμίδες, θρομβώνουν  τις αρτηρίες, κομματιάζουν τα κύτταρα, παράγουν λίπη και σαπίζουν δόντια. Ακόμα και οι κανονικά θρεπτικές τροφές μπορούν να μαγειρευτούν με τελείως ακατάλληλο τρόπο. Υπάρχουν λάθος συνδυασμοί και ακατάλληλες προετοιμασίες ακόμα και στον έρωτα. Ναι, για το πήδημα πρέπει να ετοιμάζεται κανείς, όπως ένας πεφωτισμένος ιερέας ετοιμάζεται για τη λειτουργία, όπως ένας ταυρομάχος ετοιμάζεται για την αρένα: με αυτοσυγκέντρωση, με εξαγνισμό, με συνειδητή επίκληση κάποιας ιερής δύναμης. Αλλά ακόμα κι αυτό δε φέρνει αποτέλεσμα αν τα συστατικά δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Τα στρείδια είναι γευστικότατα, το ίδιο και οι φράουλες, αλλά για βάλτε τα μαζί… Οποιαδήποτε θρεπτική σεξουαλική συνταγή απαιτεί τουλάχιστον μια πρέζα αγάπης, τα γαμήσια που παίρνουν δέκα με τόνο και από τους καλοφαγάδες και από τους οπαδούς της υγιεινής διατροφής έχουν χρησιμοποιήσει ολόκληρα φλυτζάνια αντί για μια πρέζα. Όχι ότι το σεξ πρέπει να είναι θεραπευτικό ή να παίρνεται σα φάρμακο – μόνο ένας μπουμπούνας θα έλεγε τέτοια μαλακία σε γκόμενα- αλλά μια απρόσεχτη, χλιαρή, πεζή και ρηχή προσέγγιση στο σεξ είναι σα να τρως κάθε βράδυ πλουσιοπάροχα αφροδισιακά δείπνα. Με τον καιρό ο ουρανίσκος σου θα ατονήσει, θα ναρκωθεί, και συ ( χωρίς να το ξέρεις)  θα λιμοκτονείς συναισθηματικά, η επιδερμίδα της ψυχής σου θα πάθει σκορβούτο και τα δόντια της καρδιάς σου θα σαπίσουν. Ούτε η διάρκεια ούτε η αναγγελία δέσμευσης με τυμπανοκρουσίες αποτελούν υποχρεωτικά το μέτρο – υπάρχουν εφήμερες εκρήξεις πάθους μεταξύ δυο ξένων που έχουν περισσότερο ερωτικό νόημα από πολλούς μακροχρόνιους γάμους, υπάρχουν τρέλες της μιας νύχτας στο Τζέρσεϋ που μετράνε πολύ περισσότερο από εξάμηνους ερωτικούς δεσμούς στο Παρίσι – αλλά τελικά μια κάποια δέσμευση έστω και σύντομη, μια κάποια αγνότητα έστω κι αν πρόκειτα να απειληθεί, μια ευάλωτη προσωπικότητα όσο καλά κι αν κρύβεται, μια πνευματική γενναιοδωρία έστω κι αν εμπνέεται από ανάγκη, μια έντιμη φροντίδα έστω κι αν καταλήγει σε λαγνεία, πρέπει να υπάρχουν ώστε το ζευγάρωμα να είναι υγιεινό και να μην καταντήσει αργό δηλητήριο. 119

•    Μην αφήνεις τον εαυτό σου να γίνεται θύμα της εποχής του. Δεν είναι η εποχή μας που θα μας διαλύσει, όπως δεν είναι ούτε η κοινωνία. Έτσι και κατηγορήσεις την κοινωνία, καταντάς να καταφεύγεις στην κοινωνία για να βρεις τη λύση. Σήμερα υπάρχει η τάση να συγχωρούνται οι ηθικές ευθύνες από τα άτομα και να θεωρούνται θύματα των κοινωνικών συνθηκών. Αν χάψεις τέτοιο παραμύθι και το αγοράσεις, το πληρώνεις με την ψυχή σου. Δεν είναι οι άντρες που περιορίζουν τις γυναίκες. Δεν είναι οι κανονικοί που περιορίζουν τις αδερφές. Δεν είναι οι λευκοί που περιορίζουν τους μαύρους. Αυτό που περιορίζει τους ανθρώπους είναι η έλλειψη χαρακτήρα. Αυτό που περιορίζει τους ανθρώπους είναι πως δεν έχουν το θάρρος του κερατά, δεν έχουν τη φαντασία να πρωταγωνιστήσουν στην ίδια τους την ταινία κι ακόμα λιγότερο να τη σκηνοθετήσουν. Μπλιάχ! 128

•    Όπως θα μπορούσε να εξηγήσει οποιοσδήποτε από τους σοφούς αυτούς καθηγητές έχοντας προηγούμενα κοπανίσει αρκετή τεκίλα, όσο θερμά κι αν υποστήριζε κάποιος ρομαντικός ένα κίνημα, κάποια στιγμή θα αναγκαζόταν να αποσυρθεί από την ενεργή συμμετοχή σε αυτό το κίνημα ιατί η ηθική της ομάδας – υπεροχή του συνόλου μιας οργάνωσης πάνω στο άτομο – είναι προσβολή της ατομικότητας. Η ατομικότητα είναι η βασική πηγή ζάχαρης με την οποία γλυκαίνει η ζωή. Είναι απολύτως ζωτική για τους ουσιώδεις παραλογισμούς. Χωρίς τους ουσιώδεις ( ατομικούς) παραλογισμούς το χιούμορ γίνεται άκακο και συνεπώς λαπάς, η ποίηση γίνεται εξωσυναισθηματική και συνεπώς πρόζα, ο ερωτισμός γίνεται μηχανικός και συνεπώς πορνογραφία, η συμπεριφορά μπορεί να προβλέπεται και συνεπώς να ελέγχεται ευκολότερα. Όσο για τη μαγεία δεν υπάρχει καθόλου γιατί ο στόχος οποιουδήποτε ενεργού στελέχους της κοινωνίας είναι η εξουσία πάνω στους άλλους, ενώ ο μάγος θέλει να εξουσιάσει μόνο τον εαυτό του . Με τη δύναμη του υπερσυνειδητού, που μολονότι παγκόσμιο ακόμα και οικουμενικό, εκδηλώνεται με την ατομικότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα πλήρες ανθρώπινο ον θα έπρεπε να έχει την ικανότητα και για τα δυο ( και ατομικότητα και κοινωνική δράση) αλλά είναι λυπηρή η διαπίστωση ότι οποιοσδήποτε αγώνας οσοδήποτε τίμιος και ευγενικός κάποια στιγμή πέφτει θύμα της τυραννίας ενός ηλίθιου μυαλού. Στο κίνημα, όπως στο μελίσσι και τη μυρμηγκοφωλιά δε χωράνε ούτε κόνξες ούτε σκανταλιές.

Ένας ρομαντικός ωστόσο αναγνωρίζει πως το κίνημα, η οργάνωση, η στάση ή ακόμα και η επανάσταση δεν είναι παρά το φόντο όπου παίζεται το προσωπικό του δράμα. Αναγνωρίζει ακόμα πως το να το αγνοήσει  είναι σα να παραδίνει την ελευθερία του και τη βούλησή του στις ολοκληρωτικές τάσεις, είναι σα να αντικαθιστά την ψυχολογική πραγματικότητα με την κοινωνιολογική παραίσθηση, αλλά κάτι τέτοιο ποτέ δε διεισδύει μέσα από την πατίνα της ενάρετης πεποίθησης που περιβάλλει τον ιδεαλιστή σοσιαλιστή που ταυτίζεται με τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους. Αφού σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο υπάρχουν κύρια στραβά που πρέπει να ισιώσουν, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα για το ανθρώπινο είδος είναι το πώς να βοηθηθούν οι δυστυχισμένοι, να τσακιστούν οι διεφθαρμένοι, να διατηρηθεί η βιόσφαιρα, και να οργανωθεί αποτελεσματικά μια κοινωνικο-οικονομική βελτίωση, χωρίς όμως να αναλάβουν την οργάνωση τίποτα μαλάκες, οι άνθρωποι δηλαδή που κατά τελείως ειρωνικό τρόπο, ταιριάζουν περισσότερο για να υπηρετούν οργανωμένους αγώνες, αφού σπάνια έχουν να κάνουν κάτι πιο δημιουργικό και έχοντας περιορισμένη διορατικότητα δε θα το έκαναν ακόμα κι αν είχαν κάτι να κάνουν.
Οι ηλίθιοι μπορούν να στιγματίσουν το καταπληκτικότερο ηθικό εγχείρημα χρησιμοποιώντας το ίδιο το εγχείρημα σαν υποκατάστατο πνευματικής και σεξουαλικής ανάτασης. Τελικά, η ηλιθιότητα και όχι το κακό είναι που γεννάει τον ολοκληρωτισμό , μολονότι πολλοί στο Κολέγιο της Παρανομίας φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν πως η ηλιθιότητα είναι το κακό. 164

•   Πίστευε πως είχε περάσει πια ο καιρός που τα συνδικάτα μπορούσαν να ελέγχουν τα βίτσια των μεγάλων επιχειρήσεων, πως ουσιαστικά τα ίδια τα συνδικάτα είχαν γίνει μεγάλες επιχειρήσεις και πως ίσως μάλιστα να είχαν ξεπεράσει τις μεγάλες επιχειρήσεις σε διαφθορά και βία. Ήταν πάλι μια ανακύκλωση σαν το σύνδρομο της μανγκούστας στη Χαβάη. Ποιος θα ελέγχει αυτούς που ελέγχουν αυτούς που ελέγχουν; 187

•  Οι ειδήμονες λέγανε πως οι Πυραμίδες της Αιγύπτου ήταν ε τάφοι. Οι πυραμίδες του Περού, του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής ήτανε λέει ναοί. Όσο για τις πυραμίδες της Κίνας, της Καμπότζης και το Κόλλινσβιλλ στο Ιλλινόις οι αρχαιολόγοι αποφεύγανε να κάνουν μαντεψιά. Κι όσο γι τις τέσσερις πυραμιδοειδείς δομές που φωτογράφισε ο Μάρινερ 9 όταν πέταξε γύρω από τον  Άρη, οι περισσότεροι επιστήμονες προτιμούσαν να τις ξεχάσουν. Οι πυραμιδολόγοι πίστευαν πως εκτός από ναοί και/ή τάφοι οι πυραμίδες χρησίμευαν και σαν ηλιακά και σεληνιακά παρατηρητήρια. με ολοένα και πιο πολλές αποδείξεις πως υπάρχει η λεγόμενη «πυραμιδική δύναμη» , μια δύναμη που υποτίθεται πως συγκεντρώνεται στο εσωτερικό μιας πυραμίδας, μια δύναμη που με τις κατάλληλες συνθήκες έχει την αποδειγμένη ικανότητα να αναζωογονεί τόσο την οργανική όσο και την ανόργανη ύλη, η πιο σύγχρονη τάση ήταν να θεωρούνται οι πυραμίδες συμπυκνωτές ή ενισχυτές ενέργειας. 189

•  Οι πυραμίδες είναι σημεία υδρόγειας αναφοράς, αξεπέραστα σε τεχνολογία και σε φύση. Αλλά είναι και κάτι παραπάνω. Το αν χρησίμευαν σαν τάφοι, ναοί, αστρολάβοι ή και τα τρια μαζί, έχει λιγότερη σημασία από την ανακάλυψη πως  οι πυραμίδες μάλλον χάρη σε ιδιότητες που προκύπτουν από το ίδιο τους το σχήμα, μπορούν να δημιουργήσουν ή να ενισχύσουν μια συχνότητα ενέργειας που αναζωογονεί αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν βιόπλασμα, αυτό που οι Κινέζοι πάντα ονόμαζαν τσ’ι. Η πυραμιδική ενέργεια ευνοεί ακόμα και την ανόργανη ζωή. Οι πυραμίδες είναι γιγάντια αντικείμενα που επηρεάζουν άλλα αντικείμενα, έμψυχα ή άψυχα με τρόπο που ξεπερνάει τη φυσιολογική επιρροή που αποδίδεται στη βαρύτητα και τον ηλεκτρομαγνητισμό.197

•   Όπως λέει και ο θρύλος, η καμήλα κουβαλάει το δικό της νερό, το αποθηκεύει στην ηλίθια καμπούρα της. Αν οι άνθρωποι σαν τις καμήλες τελειοποιήσουν τις εσωτερικές τους δυνατότητες, αν έχουμε μέσα μας τη δύναμη, τότε μπορούμε να διασχίσουμε οποιαδήποτε έρημο σχετικά άνετα και να επιζήσουμε σε κάθε ξηρασία χωρίς να εξαρτιόμαστε από εξωτερικούς παράγοντες. Συχνά μάλιστα η δική μας η «καμπούρα» -αυτή η πλευρά της ύπαρξής μας που η κοινωνία βρίσκει εκκεντρική, γελοία ή δυσάρεστη- είναι που συγκρατεί το γλυκό νερό μας, που περιέχει το μυστικό πηγάδι της ευτυχίας μας, που κρατά το κλειδί της αταραξίας μας σε κλίματα χαλεπά. 202

• Οι αιτιοκράτες που βλέπουν το σύμπαν σαν τεράστιο μπιλιάρδο, όπου οι μπίλιες κάνουν διάφορες καραμπόλες μεταξύ τους ακολουθώντας προκαθορισμένους νόμους, απειλούνται πάντα από  «παράνομους» που επιμένουν να παίζουν το παιχνίδι με δική τους στέκα. Οι νόμοι περιορίζουν. Σκοπός τους είναι να ελέγχουν και όχι να δημιουργούν. Το σύμπαν υπόκειται σε νόμους όταν η εξέλιξη είναι στατική, όταν κοντοστέκεται να πάρει ανάσα , να πούμε. Όταν τα πάντα αρχίζουν πάλι να αλλάζουν , όταν η Φύση ξαναγυρνάει στο καβαλέτο της , στο πιάνο της, στη γραφομηχανή της, όπως ανέκαθεν γίνεται κάθε τόσο, τότε οι νόμοι παραχωρούν τη θέση τους στην εκλογή. Οι μαλάκες είναι νομοταγείς γιατί η εκλογή τους είναι να μην έχουν εκλογή. Οι παράνομοι που φοβούνται λιγότερο την καταπληκτική ποικιλία των εμπειριών, που στην πραγματικότητα σχεδόν τρελαίνονται για καινούριες ακραίες καταστάσεις, προτιμάνε να έχουν κάποια εκλογή ακόμα κι όταν η εκλογή δεν τους παρουσιάζεται.  210

•  Ο έρωτας δεν είναι τρένο που καβαλάνε οι απελπισμένες ψυχές επειδή δεν έχουν τίποτε άλλο να καβαλήσουν. Νόμιζα πως θα είχες μάθει πια ότι «ρομαντικό κίνημα» είναι όρος αντιφατικός και ότι με ελάχιστο σπρώξιμο η κοινωνία είναι πρόθυμη να μετατρέψει τα βαθύτερα και αυθεντικότερα αισθήματα  του ανθρώπου σε ρηχή μόδα και λόξα εποχής. 215

•  Σε μια κοινωνία που ουσιαστικά είναι φτιαγμένη για να οργανώνει, να κατευθύνει και να ικανοποιεί μαζικά ένστικτα, τι υπάρχει για να φροντίζει τις σιωπές του ανθρώπου σαν άτομο; Η θρησκεία; Η τέχνη; Η φύση; Όχι, η εκκλησία μετέτρεψε τη θρησκεία σε στάνταρ δημόσιο θέαμα, και το μουσείο έκανε το ίδιο για την τέχνη. Το Γκραν Κάνυον και οι Καταρράκτες του Νιαγάρα έχουν γίνει τόσο πολύ θέαμα, που έχουν ξεφτιλιστεί, έχουν αδειάσει από το κοίταγμα τόσων ηλίθιων ματιών. Τι υπάρχει για να φροντίζει τις σιωπές του ανθρώπου σαν άτομο; Τι θα λέγατε για ένα κρύο κοτόπουλο σε ένα χάρτινο πιάτο τα μεσάνυχτα; Τι θα λέγατε για ένα φανταχτερό κραγιόν που μεγαλώνει ή μικραίνει κατά βούληση; Τι θα λέγατε για μια φωλιά εγκαταλειμμένη από ένα πουλάκι που ποτέ δε γνωρίσατε; Τι θα λέγατε για ένα ζευγάρι υαλοκαθαριστήρες που αλληλοκυνηγιούνται μάταια καθώς εσείς οδηγάτε νύχτα μέσα στη βροχή; Τι θα λέγατε για κάτι κάτω από το κάθισμά σας που ακουμπάτε με το παπούτσι σας στο σινεμά; Τι θα λέγατε για κατάλοιπα μεταχειρισμένων μολυβιών, χαριτωμένα πιρούνια, παχουλά ραδιοφωνάκια, κουτιά γεμάτα γραβάτες-παπιγιόν και σαπουνόφουσκες στην μπανιέρα; Ναι, αυτά είναι τα πράγματα, ο σπάγγος από την καλούμπα του χαρταετού, οι ντενεκέδες με το λιόλαδο, τα σοκολατάκια παραγεμισμένα με νουγκά, που αποτελούν τον κρίκο ανάμεσα στην αυτιστική όραση και τον εμπειρικό κόσμο.  Και ο σκοπόςτης σελήνης είναι να δείξει αυτά τα πράγματα κάτω από το γνήσιο μυστηριώδες φως τους. 236

• Πώς γίνεται ένα πράγμα να είναι πιο αληθινό από κάποιο άλλο; Προπάντων όταν είναι ανεξιχνίαστο και μυστηριώδες. Ίσως όταν ένα πράγμα γίνεται αντιληπτό σαν τελείως άμεσο, αλλά ταυτόχρονα τελείως άχρηστο, τότε είναι τελείως γνήσιο. Είναι αληθινό αφεαυτού και δεν εξαρτάται από εξωτερικές ερμηνείες και συνειρμούς για να βεβαιωθεί η αληθινότητά του. Όσο περισσότερες συναισθηματικές αξίες προσδίνονται σε κάποιο πράγμα, όσο περισσότερες είναι οι πιθανές χρήσεις του και όσο περισσότερα είναι τα αποτελέσματα που αποφέρει, τόσο περισσότερες ψευδαισθήσεις δημιουργεί. Τις ψευδαισθήσεις, όπως και πολλές από τις ίδιες τις αξίες, επειδή ακριβώς είναι ψεύτικες, τις μπουχτίζει κανείς.243

•  Πώς μπορεί κάποιος να είναι πιο αληθινός από κάποιον άλλο; Βέβαια, στο κρυφτούλι, άλλοι κρύβονται και άλλοι ψάχνουν. Ίσως αυτοί που κρύβονται –γλιτώνοντας δυσάρεστες συναντήσεις, αποφεύγοντας εκπλήξεις, προστατεύοντας την ιδιόκτητη περιουσία τους, αγνοώντας τις φαντασιώσεις τους, καταπιέζοντας τις παρορμήσεις τους, αναμασώντας τις καθημερινές ρουτινιάρικες εμπειρίες τους – ίσως αυτοί οι άνθρωποι που δεν μιλάν με κουλτουριάρηδες, ή που αν είναι κουλτουριάρηδες δε μιλάν με συντηρητικούς, άνθρωποι που φοβούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά ή το φίδι από την τρύπα, που φοβούνται να φαν αυτό που τραβάει η όρεξή τους, που φοβούνται να πιουν μεξικάνικο νερό, που φοβούνται να πάνε κάποιο στοίχημα και να το κερδίσουν, που φοβούνται να κάνουν ωτοστόπ, να χαζέψουν στο δρόμο, να πάνε μπουρδελότσαρκα, να στοχαστούν, να ασπαστούν, να αιωρηθούν, να γλεντήσουν, να χορέψουν, να τα σπάσουν, να γαυγίσουν το φεγγάρι, ίσως αυτοί οι άνθρωποι απλώς να μην είναι γνήσιοι, και ίσως ο μαλάκας ο ανθρωποκοινωνιολόγος που λέει το αντίθετο καταντήσει να του τηγανίσουν τη γλώσσα στη θράκα της Κόλασης των Ψευταράδων. Μερικοί κρύβονται και μερικοί ψάχνουν και το ψάξιμο άμα γίνεται ασυναίσθητα, νευρωτικά, απελπισμένα ή μικρόψυχα, μπορεί να είναι μια μορφή κρυψίματος. Αλλά υπάρχουν και τύποι που θέλουν να μάθουν και δε φοβούνται να ψάξουν και δεν πισωπατάνε όταν το βρούνε. Κι αν  ακόμα δεν το βρουν ποτέ, τουλάχιστον θα τόχουν διασκεδάσει γιατί τίποτα – ούτε η τρομερή αλήθεια ούτε η απουσία της τρομερής αλήθειας – δεν θα τους έχει εμποδίσει από το να χαρούν μια τίμια αναπνοή της γλυκιάς ατμόσφαιρας της γης. 259

• Όταν χάνεται το μυστήριο της σχέσης , χάνεται κι ο έρωτας. Πιο απλό δεν γίνεται. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι ο έρωτας που έχει σημασία για μας, αλλά το μυστήριο. Ο έρωτας μπορεί να είναι μόνο το μέσον που μας φέρνει σε επαφή με το μυστήριο και θέλουμε να μείνει ο έρωτας ώστε να μείνει κι η έκσταση που προκαλεί το μυστήριο. Αντίκειται στη φύση του μυστηρίου να μένει ακίνητο. Αλλά είναι πάντα εκεί, κάπου, ένας κόσμος από την άλλη μεριά του καθρέφτη, μια υπόσχεση στο επόμενο ζευγάρι μάτια που θα μας χαμογελάσει. Το βλέπουμε όταν εμείς μένουμε ακίνητοι.

Το ρομάντζο της καινούργιας αγάπης, το ρομάντζο της μοναξιάς, το ρομάντζο της φύσης των αντικειμένων, το ρομάντζο των αρχαίων πυραμίδων και των μακρινών άστρων είναι μέσα επαφής με το μυστήριο.

Όσο για τη μονιμοποίησή του δεν έχω συμβουλή. Ωστόσο μπορώ και πρόκειται να σας θυμίσω δυο από τα πιο σημαντικά πράγματα που ξέρω:

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΟΥ

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ