ΦΡΟΣΩ ΧΑΤΟΓΛΟΥ: Τα σχολεία δεν κλείνουν... γιατί δεν ήταν ανοιχτά

aplotaria.gr, Ιούνιος, 2013

Ένας Θεσμός  συνήθως ξεκινά με καλή προαίρεση, μα πάντα καταλήγει σε φέρετρο αυτού που επαγγέλονταν. Γιατί γίνεται αυτοσκοπός. Γίνεται μια ύπαρξη που ζητά τροφή και φροντίδα, γίνεται ένα εγωκεντρικό πλάσμα που τρώει τα παιδιά του στο όνομα μιας υποτιθέμενης αγάπης γι αυτά.
 Έτσι ο θεσμός της Πολιτείας (περιληπτική έννοια ), ενώ φτιάχτηκε για να οργανώνει καλύτερα τη συμβίωση και να εξυπηρετεί την ευδαιμονία, καταπίνει τους πολίτες του, αδιαφορεί για το όποιο ατομικό ή και μαζικό πρόβλημά τους, προκειμένου να τραφεί και να μην καταρρεύσει το οικοδόμημά του.   Η εκκλησία, ενώ ιδρύθηκε  για να συγκεντρώνει τους πιστούς, να τους βοηθά να ζήσουν μια ζωή απλή και ηθική, γίνεται ένας κολοσσός, μια επιχείρηση που την εξυπηρετούν και τη στηρίζουν τα μέλη της  ακόμα και με δογματικές  πράξεις αντίθετες των αρχών της. Ένα πολιτικό κόμμα δημιουργήθηκε για να στηρίζει την προσπάθεια των μελών του για μια καλύτερη κοινωνία, ωστόσο μετατρέπεται σε ένα υδροκέφαλο ον που τα μέλη του οφείλουν να το στηρίζουν με κάθε μέσο, ακόμα και ενάντια στην κοινωνική ειρήνη και ευημερία.

Η εκπαίδευση είναι Θεσμός. Ξεκίνησε για να βοηθήσει τα παιδιά των αδύνατων κυρίως οικονομικών στρωμάτων να έχουν πρόσβαση στη γνώση. Με τα χρόνια έχει γίνει μια Λερναία Ύδρα από γραφειοκρατικά πλοκάμια που πνίγουν κάθε τι που μπορεί να έχει σχέση με την ουσία της εκπαίδευσης. Η τεχνολογία, αντί να βοηθήσει, ήρθε και ενίσχυσε τη δύναμη της γραφειοκρατίας, αποπροσανατολίζοντας ακόμα πιο πολύ από τον πραγματικό στόχο, που πλέον έχει περάσει σε μια αχλή του χρόνου. ( Ήταν το παιδί;)

Χαλάει ο υπολογιστής και το σχολείο διαλύεται. Δίχως το φωτοτυπικό, το fax, τον εκτυπωτή,  πώς να λειτουργήσει; Τα μηχανήματα της πλαστικοποίησης ,της βιβλιοδεσίας, της κοπής ;

Μια εκπαίδευση  στην πρίζα.  (Ποιος Ρουσσώ;)

Αγωνιάς για τα δεκάδες  καθημερινά μέιλ , για τις στατιστικές, για τους πίνακες, για τις εγκυκλίους, για τα προγράμματα, για την ύλη, για φακέλους και υποφακέλους, για λογιστικά, για αξιολογήσεις, για απολογισμούς, για προγραμματισμούς, για πρότζεκτ, για καταγραφές, καταλόγους, πιστοποιητικά, έγγραφα, εγγραφές…  Σε έναν τέτοιο ιστό αράχνης εγκλωβισμένη, παλεύεις να κάνεις εκπαίδευση.

Όταν  έρχεται το παιδί να σου δείξει με τη λάμψη στα μάτια ένα χρωματιστό γυαλάκι, εσύ έχεις το άγχος να περατώσεις τον, ευάρεστο κατά τα άλλα, καθαρισμό της ακτής. Όταν έρχεται το πρωί  με την αγωνία να σου διηγηθεί πως γέννησε η σκυλίτσα του, εσύ έχεις ετοιμάσει πρότζεκτ για τον πόλεμο και την ειρήνη, πού να ασχοληθείς με τα κουτάβια. Πρέπει να παρουσιάσεις δράσεις για τη συναισθηματική νοημοσύνη, δεν είναι δυνατόν να συμμεριστείς τον ενθουσιασμό του για …ένα κουμπάκι. Και, ακόμα χειρότερα, αν ενδιαφερθείς για το κουμπάκι, θα το …εντάξεις μέσα στα πλαίσια του αναλυτικού, θα κάνεις χρώματα, σχήματα, αρίθμηση, προγραφικές, προμαθηματικές .

Το παιδί λατρεύει και έχει απόλυτη ανάγκη την ελεύθερη κίνηση κι εσύ «αξιοποιείς»  ψυχαναγκαστικά κάθε γωνιά της τάξης, τη φορτώνεις με άφθονο υλικό που κατευθύνει. Και μετά του λες να μην σπάει, να μην σκορπάει, να μην λερώνει, να μη λερώνεται, να μην ανακατεύει, να μη  χρησιμοποιεί αυτό έτσι αλλά αλλιώς, να μην κάνει θόρυβο, να μη φωνάζει, να μην τσακώνεται, να μην παίζει πόλεμο, να μην πηδάει, να μην τρέχει, να μη σέρνεται, να μην πέφτει πάνω στα  άλλα παιδιά, ούτε πάνω στα πράματα…

Η τάξη είναι ένας Θεσμός. Φτιάχτηκε για να στεγάσει τη χαρά και τη μάθηση των παιδιών  και έχει καταλήξει να οριοθετεί ασφυκτικά τη δράση τους προκειμένου να υπάρξει η ίδια.

Μιλώ για την προσχολική βαθμίδα, όπου και εργάζομαι. Ας μην επεκταθώ στις ανώτερες εκπαιδευτικές βαθμίδες, εκεί όπου το φά(ντα)σμα των κάθε λογής εξετάσεων επισκιάζει τα πάντα.

Ετοίμασα ένα θεατρικό στα πλαίσια των σχολικών δραστηριοτήτων, και, ενώ  μέρες πριν  όλα φαίνονταν υπό έλεγχο, μόλις τα νήπιά μου βρέθηκαν στη μεγάλη σκηνή με το κοινό  από κάτω, πωρώθηκαν,  αλώνισαν, αδιαφόρησαν για τις εντολές μου και έκαναν ό,τι τα ευχαριστούσε. Το κοινό τα απόλαυσε, εγώ όμως δεν κοιμήθηκα, διότι απότυχα. Πράγματι απότυχα. Αφού ο στόχος μου καθώς φαίνεται δεν ήταν να περάσουν καλά τα παιδιά, αλλά να παρουσιάσω κάτι όπως εγώ νόμιζα. Ευτυχώς τα μικρά δεν είχαν εξαντλήσει τα όρια της απελευθέρωσής τους  και έκαναν αυτό που έπρεπε: μια γνήσια παιδική γιορτή. 

Νάναι καλά.

Με δίδαξαν πάλι.