Η κούραση όλων των προσδοκιών και όλων όσα αυτές περιέχουν, η απώλεια των προσδοκιών, το άχρηστο της ύπαρξής τους, η εκ των προτέρων κούραση που πρέπει να τις έχεις για να τις χάσεις ύστερα, η πληγή που σου αφήνουν, η ντροπή του νου που τις είχες, γνωρίζοντας το τέλος τους.
Η συνείδηση της μη συνείδησης της ζωής είναι ο αρχαιότερος φόρος της διάνοιας.
Στην καρδιά μου βασιλεύει μια ειρήνη αγωνιώδης, κι η ηρεμία μου είναι όλη παραίτηση.
Υπάρχει ένα πεπρωμένο κοινό-καθότι αφηρημένο- για τους ανθρώπους και για τα πράγματα, ένας προορισμός εξίσου αδιάφορος στην άλγεβρα του μυστηρίου.
από μακρυά με διαπλάθανε σύμφωνα με τα παιχνίδια σκοτεινών κληρονομικών νόμων και τα μοιραία τους καλούπια.
τις σκέψεις μου τις πιο αφηρημένες τις βλέπω μέσα μου.
Η αληθινή πραγματικότητα ενός αντικειμένου είναι ίσα ίσα ένα τμήμα του. Το υπόλοιπο δεν είναι παρά το βαρύ τίμημα που πληρώνει στην ύλη, σε αντάλλαγμα για την ύπαρξή του στο χώρο.
Δεν δραπέτευσα από τη ζωή με την πλήρη έννοια της λέξης, με την έννοια του να εξασφαλίσω ένα μαλακότερο στρώμα για την ψυχή μου, απλά μετακόμισα από τη ζωή και βρήκα στα όνειρά μου την ίδια αντικειμενικότητα που έβρισκα και στη ζωή.
Ζωή είναι η άγνοια του εαυτού σου. Σκέψη είναι η ανεπαρκής γνώση του εαυτού σου
Παρακμή είναι η πλήρης απώλεια της ασυνειδησίας, γιατί η ασυνειδησία είναι το θεμέλιο της ζωής. Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.
πίστη δεν αποκτάς με το νου
αδιάφοροι προς το θείο και περιφρονητικοί απέναντι στο ανθρώπινο, αφιερωθήκαμε μάταια στην αίσθηση χωρίς σκοπό, καλλιεργημένη μέσα σ'έναν εκλεπτυσμένο επικουρισμό, όπως ταίριαζε στην εγκεφαλικότητα των νεύρων μας.
Είναι ένα μεθύσι του να μην είσαι τίποτα κι από θέληση δεν απομένει πααρά ένας κουβάς που έριξε στο πέρασμά της η αδιάφορη κίνηση κάποιου ποδιού... Δεν είναι θλίψη αυτό που νιώθω... Θα' λεγε κανείς ένα κρυολόγημα ψυχής...Έρημες ελπίδες μου, γεννημένες μέσα στη ζωή που αναγκάστηκα να κάνω!
Ό,τι κοιμάται είναι παιδί και πάλι...Κοιμάται γιατί κοιμόμαστε όλοι. Η ζωή ολόκληρη είναι ένα όνειρο...Κοιμόμαστε τη ζωή μας, παιδιά αιώνια του Πεπρωμένου.
Δεν μπορώ να προβλέψω για την αυριανή ζωή μου, παρά ότι θα είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορώ να προβλέψω, αυτό που δεν επιθυμώ, αυτό που θα μου επιβληθεί εκ των έξω, μέχρι και με τη μεσολάβηση της ίδιας μου της βούλησης.
Η ζωή για μένα είναι ένα πανδοχείο όπου πρέπει να σταθώ ώσπου να έρθει η ταχυδρομική άμαξαγια την άβυσσο...Για όλους μας θα πέσει η νύχτα και η άμαξα θα φτάσει.
Να τους εκπαιδεύσω στην πνευματική αντισηψία... να μην νιώθουν κανένα συναίσθημα μάτω από το βλέμμα των άλλων ή μπρος στη γνώμη των άλλων.
όλοι αυτοί είναι η ίδια άγνοια διαφοροποιημένη σε πολλά κορμιά και πρόσωπα, σαν μαριονέτες που κινούνται από κλωστές που καταλήγουν όλες στα δάκτυλα ενός αόρατου χεριού.
Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον...Στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας.
Ζωή είναι να μην σκέφτεσαι
Τα παιδιά είναι μεγάλοι λογοτέχνες γιατί μιλούν όπως νιώθουν, κι όχι όπως πρέπει να νιώθουν... Άκουσα κάποτε ένα παιδί να λέει, όχι "θέλω να κλάψω", όπως θα έλεγε ένας ενήλικας, δηλαδή ένας ηλίθιος, αλλά "θέλω δάκρυα".
Αν η ελευθερία δεν υπάρχει μέσα μου, δεν υπάρχει για μένα σε κανένα μέρος τού κόσμου.
Η ζωή είναι αυτό που εμείς το κάναμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.
Γράφω νανουρίζοντάς με, όπως κάνει μια τρελή μάνα με το νεκρό παιδί της.
Η βία , όποια και να είναι αυτή, ήταν για μένα πάντα μια χονδροειδής εκδοχή τής ανθώπινης βλακείας... Επαναστάτης ή μεταρρυθμιστής το λάθος είναι το ίδιο. Ανίκανος να κυριαρχήσει ή να μεταρρυθμίσει την ίδια τη σστάση του απέναντι στη ζωή, που είναι το παν, είτε το ίδιο του το είναι, που είναι σχεδόν το παν...Κάθε επαναστάτης, κάθε μεταρρυθμιστής είναι ένας δραπέτης. Μάχομαι σημαίνει είμαι ανίκανος να δώσω μάχη εναντίον του εαυτού μου.
Όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι τοπίο, κορνίζα που αξιοποιεί τις αισθήσεις μας, βιβλιοδεσία των σκέψεών μας.
Τυραννιέμαι από τη νοσταλγία του μέλλοντος.
Η μεγαλόπρεπη κηδεία της ελπίδας.
Ο καθένας έχει το δικό του αλκοόλ. Περιπλανιέμαι βαδίζοντας μεθυσμένος από αισθήσεις.
Είμαι μονίμως εν αμύνη… Κρυώνω στη ζωή. Φοβάμαι πάντα μήπως μιλούν για μένα.
Η τέχνη συνίσταται στο να κάνουμε τους άλλους να νιώσουν αυτό που νιώθουμς εμείς, στο να τους απελευθερώσουμε από τον εαυτό τους, προτείνοντας την προσωπικότητά μας σαν μια ιδιόμορφη απελευθέρωση. Αυτό που νιώθω είναι ολότελα αμεταβίβαστο...Πρέπει να μεταφράσω τα συναισθήματά μου στη δική του γλώσσα.. Αυτό που τελικά πρέπει να κάνω είναι να μετατρέψω τα συναισθήματά μου σε ένα κοινό ανθρώπινο συναίσθημα-τύπο,ακόμη κι αν έτσι αλλοιώνω την αληθινή φύση αυτού που είχα νιώσει.
Χρησιμοποιούμε το ψέμα και το παραμύθι, για να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας, πράγμα που με την αλήθεια καθαρή και αμεταβίβαστη, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει. Η τέχνη ψεύδεται διότι είναι κοινωνική.
Με πονάει το κεφάλι μου και το σύμπαν ολόκληρο... Πιστεύω ότι ανάμεσα σ'αυτό που μέσα μας είναι πνεύμα μόνο κι αυτό που είναι το πνεύμα του σώματος υπάρχει μια σχέση συμβίωσης στην οποία μπορεί να προκύψουν καβγάδες. Και όπως συνήθως συμβαίνει, το κατώτερο από τα δυο μέρη είναι αυτό που παρενοχλεί το άλλο... Με πονάει το κεφάλι μου σημαίνει ότι έχω συνείδηση τής προσβολής που μου κάνει η ύλη.
Δεν ξέρω τι νόημα έχει τούτο το ταξίδι που με αναγκάσανε να κάνω ανάμεσα σε μια νύχτα και μια άλλη νύχτα, συντροφευμέ.νος από το σύμπαν ολόκληρο. Ξέρω πως μπορώ να διαβάζω για να διασκεδάζω το χρόνο μου. Θεωρώ την ανάγνωση τον απλούστερο τρόπο να κάνω ευχάριστο αυτό το ταξίδι, όπως και κάθε άλλο.
Απομονώθηκα κι έτσι απομονωμένος, όξυνα την ευαισθησία μου που ήταν ήδη υπερβολικά αναπτυγμένη.
Ένας μη συνειδητός τόσο πολύ που αισθανόταν την πραγματικότητα
Ποτέ δεν νιώθω τόσο κοντά στην αλήθεια όσο στο θέατρο ή το τσίρκο: ξέρω ότι παρακολουθώ επιτέλους την ακριβή αποτίμηση της ζωής... Όλα είναι θέατρο. Κι αν θέλω την αλήθεια, ας ξαναπιάσω το μυθιστόρημά μου.
Η πλήξη είναι στην ουσία, η σαρκική συνείδηση τής εκτεταμένης κενότητας των πραγμάτων...Αχ, αυτό είναι η πλήξη, ακριβώς αυτό. Ότι μέσα σ'όλα αυτά - ουρανό, γη, σύμπαν-δεν υπάρχω παρά μόνο εγώ.
Είμαι ολόκληρος μια αόριστη νοσταλγία, ούτε του παρελθόντος, ούτε του μέλλοντος: είμαι μια νοσταλγία τού παρόντος ανώνυμη, εκτενής, ακατανόητη.
Κατασκευάζουμε πραγματικότητες. Ένα τραπέζι από ξύλο πεύκου είναι πάντα πεύκο μα άλλο τόσο είναι και τραπέζι. Καθόμαστε στο τραπέζι και όχι στο πεύκο. Ο έρωτας είναι ένα ένστικτο ωστόσο δεν ερωτευόμαστε με το σεξουαλικό ένστικτο, αλλά με την προϋπόθεση ενός άλλου συναισθήματος.
το πρώτο βήμα είναι η εξαιρετική- η υπέρμετρη -αίσθηση των ησσόνων πραγμάτων. Να ξέρεις να γευτείς στο φλιτζάνι το τσάι που δοκιμάζεις, την ύψιστη ηδονή που ο φυσιολογικός άνθρωπος νιώθει μονάχα στις μεγάλες χαρές...
Είναι η οικειότητα κι όχι η απλή επαφή με τους ανθρώπους που είναι επιβλαβής
Όχι να τον αποφεύγει σαν στωικός ή επικούρειος, αντίθετα, να αναζητεί την ηδονή μέσα στον πόνο... Μετατρέποντάς τον σε ένα απροσδιόριστο αντικείμενο ανάλυσης... Να πλάσει ένα άλλο Εγώ που να υποφέρει αυτό που υποφέρουμε...Να δώσει στους πόνους μια ένταση τόσο υπερβολική, ώστε η ίδια τους η ακρότητα να του προσφέρει απόλαυση.
Δεν γράφω για να εκδοθώ ή για να κάνω τέχνη. Γράφω γιατί αυτός είναι ο ύστατος σκοπός της ασχολίας μου να καλλιεργώ ψυχικές καταστάσεις.. Για να δώσω μια πλήρη εξωτερικότητα σ’αυτό που είναι εσωτερικό.
Δεν βλέπω καμιά δυσκολία στην κατασκευή ενός οργάνου ακριβείας προορισμένου για μια χρήση αυτοαναλυτική από ατσάλι και μπρούτζο της σκέψης.
Το Εγώ, αυτό που ανήκει στον καθένα από μας, είναι ίσως μια διάσταση θεϊκή.
Εμείς, τα εγγόνια του Πεπρωμένου, τα θετά παιδιά του Θεού που παντρεύτηκε με την Αιώνια Νύχτα, όταν χήρεψε από το Χάος που μας έφερε στον κόσμο.
Σαν μια στενάχωρη σκέψη την ώρα της χαράς, που προοιωνίζεται ποιος ξέρει τι.
Ας ταξιδεύουν λοιπόν αυτοί που δεν υπάρχουν!
Θεέ μου, Θεέ μου, σε ποιανού τη ζωή είμαι θεατής;
Είμαι ένας νομάδας της αυτογνωσίας
Η ύπαρξη του κακού είναι ένα πράγμα, ο σκοπός της ύπαρξης αυτού του κακού είναι ένα άλλο πράγμα...Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ύπαρξη του κακού, μα μπορούμε να αρνηθούμε να θεωρήσουμε την ύπαρξη του κακού, κακή.
Μακάριοι αυτοί που πιστεύουν ακόμη, έστω και στην απιστία, αυτοί που μπορούν ακόμη να κάτσουν στον ήλιο ανυποψίαστοι.
Το βιβλίο αυτό είναι το βιβλίο της δειλίας μου.
Αν σου είναι αδύνατο να ζήσεις μόνος, έχεις γεννηθεί σκλάβος.
Η ζωή είναι ο δισταγμός ανάμεσα στο θαυμαστικό και το ερωτηματικό. Σε περίπτωση αμφιβολίας υπάρχει η τελεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου